And dreams hang in the air, Gulls in the sky and in my blue eye...

Σαν να μη θέλει να τελειώσει το καλοκαίρι, σαν να αποζητούμε λίγη ξεγνοιασιά ακόμη, σαν η ζωή να σε σπρώχνει εκεί που θες να πας...εάν θες να πας...

Στίχοι απο το τραγούδι "Wonderful Life" αρχικά του τραγουδιστή Black (ψευδώνυμο του Colin Vearncombe) και σε πρόσφατη εκτέλεση, στο album της Voodoo Cello, από την αγαπημένη μου Imany.

Η παρακάτω ανάρτηση οφείλεται σε απόλυτο βαθμό στα αποσπάσματα από το βιβλίο του Δ. Σιμόπουλου : "Ο Ουρανός της Ελλάδας" εκδ. Μεταίχμιο. Για ακόμη μια φορά ένα βιβλίο του, που βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον και ευχαριστώ ιδιαίτερα τον φίλο μου, Γιάννη, που με εισήγαγε και συνεχίζει να με φέρνει σε επαφή με τη μαγεία των βιβλίων αυτού του επιστημονικού υποβάθρου. 

Ξεκίνησε βέβαια η όλη μου θεματολογία γύρω από την πίστη σε ποίκιλα ζητήματα της ζωής αλλά θα αναφερθώ εκτενέστερα σε αυτή την επόμενη φορά. Ας ξεκινήσουμε ότι αυτό το καλοκαίρι, με ενόχλησε η διαμάχη των ανθρώπων για επίγεια πράγματα από αυτούς που κατά τα άλλα δεν υπηρετούν τα εγκόσμια, και με παραπέμπει στο εξής απόσπασμα από τω ανωτέρω βιβλίο:

    "Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η ανθρωπολόγος Λίντα Παπαγαλάνη: " Η θρησκευτική λαϊκή παράδοση κρατά ζωντανή τη θαυματουργική χαριτοδότηση των αγίων, όπως των αρχαίων θεοτήτων. Με ευχές, τελετικά δρώμενα και προσφορές, οι πιστοί προσπαθούν, σ'ένα συνδυασμό ευλάβειας, πίστης, φόβου και προσωπικής ωφέλειας, να διασφαλίσουν τη συνεπικουρία των θείων δυνάμεων".

 Και όταν κάποιοι εκμεταλλεύονται αυτήν τη θρησκοληψία, πλουτίζουν και επωφελούνται μόνο τα σεαυτώ? Το εντελώς αντίθετο από την πίστη και τα πιστεύω του χριστιανισμού. Ο Μέγας Βασίλειος, στο έργο του «Εις το πρόσεχε σεαυτώ», γράφει ότι "ο άνθρωπος είναι ανάγκη να προσέχει μόνον τον εαυτό του. Δηλαδή ούτε τα δικά του, ούτε τα γύρω από αυτόν. Διότι, άλλο πράγμα είμαστε εμείς οι ίδιοι και άλλο πράγμα τα δικά μας και τα γύρω από εμάς. Εμείς είμαστε η ψυχή και ο νους, γιατί έχομε πλαστεί, σύμφωνα με την εικόνα του Δημιουργού μας. Δικό μας είναι το σώμα και οι αισθήσεις. Γύρω από μας υπάρχουν χρήματα, τέχνες και η υπόλοιπη πραμάτεια του βίου."

Δηλαδή, προσέχεις τον εαυτό σου, την ψυχή σου, όχι τα αποκτήματα σου και τότε δεν θα σου λείπει τίποτα και τότε μπορείς να διακρίνεις, από όλα τα δημιουργήματα, τον Δημιουργό. Σαν όλα να συνθέτουν το ΈΝΑ, το ΌΛΟΝ. Πανανθρώπινο ζητούμενο πέρα από κάθε είδους θρησκεία.

Βέβαια τι ωραίες αυθαιρεσίες που γίνονταν από τότε, από τους έχοντες την εξουσία να επηρεάζουν τα γενόμενα και αναφέρομαι και στο σχετικό απόσπασμα του βιβλίου του Σιμόπουλου : "Μέχρι τον 4 π.Χ. ο Αύγουστος είχε 30 ημέρες (αρχικά Sextillis ή έκτος μήνας) , αλλά ο Οκταβιανός του πρόσθεσε αυθαίρετα ακόμα μία ημέρα (που πήρε από τον Φεβρουάριο) για να μην υστερεί από τον Ιούλιο, που ήταν αφιερωμένος στον Ιούλιο Καίσαρα."

Αλλά εμένοντας στην αισιόδοξη φύση των γεγονότων, στρέφουμε το βλέμμα μας προς τον ουρανό, το καταφύγιο των ονειροπόλων, των κατεξοχήν ερωτευμένων, των φύσει και εν δυνάμει στοχαστών και διαπιστώνουμε ότι : " Ο Γαλαξίας μας...αποτελείται απο εκατομμύρια αμυδρά φωτισμένα άστρα, που δημιουργούν αυτήν την ασθενή γαλακτερή λάμψη. Οι αποστάσεις τους μετρούνται σε χιλιάδες έτη φωτός. Αυτό σημαίνει ότι το φως που βλέπουμε απόψε έφυγε από τα άστρα πριν απο χιλιάδες χρόνια. Γι αυτό, όταν κοιτάζουμε τα νέφη αυτά των άστρων, διεισδύουμε στο απώτερο παρελθόν...τα οποία επειδή είναι πάρα πολύ μακριά από εμάς, φαίνονται ότι σχηματίζουν μια γαλακτόχρωμη αμυδρά φωτισμένη λωρίδα που διασχίζει τον ουρανό από τη μια άκρη στην άλλη. "

Αυτά τα φώτα του ουρανού, που έχουν εμπνεύσει χιλιάδες ποιητές, τραγουδοποιούς, καλλιτέχνες κάθε Μούσας, και απλούς παρατηρητές μας ωθούν σε αναζήτηση των έσω και των έξω μας, μας θυμίζουν ότι τα άστρα, όπως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν ακριβώς επειδή λάμπουν! Τι ρεαλιστική διαπίστωση!

" Στη συνεχή τους δηλαδή πάλη ενάντια στη βαρύτητα, τα άστρα "καίνε" διαδοχικά τη "στάχτη" τους, τα προϊόντα δηλαδή της καύσης των προηγούμενων θερμοπυρηνικών αντιδράσεων. Πρόκειται όμως για μια πάλη που αργά ή γρήγορα θα χάσουν. Γιατί όλα τα άστρα κάποια μέρα θα πεθάνουν. Θα πεθάνουν ακριβώς επειδή λάμπουν... Γιατί σήμερα γνωρίζουμε ότι το μέλλον κάθε άστρου αποφασίζεται βασικά την ώρα της δημιουργίας του, επειδή αυτό που παίζει πρωτεύοντα ρόλο είναι η αρχική του μάζα, αφού από τη στιγμή που θα γεννηθεί και μέχρι τον θάνατο του ένα άστρο παλεύει συνεχώς ενάντια στη δύναμη της βαρύτητας. Πρόκειται όμως για μια πάλη που, αργά ή γρήγορα, είναι καταδικασμένο να χάσει."

"Η αποκρυπτογράφηση των μυστικών αυτού του είδους ουρανίων αντικειμένων είναι μια συνεχής διαδικασία έρευνας και μελέτης του υπέροχου Σύμπαντος στον οποίο ζούμε. Είναι μια προσπάθεια να δώσουμε απάντηση στα ερωτηματικά που περιβάλλουν την προέλευσή μας, θεατές και εμείς του εξελλισσόμενου θεατρικού έργου των ουρανών που ξετυλίγεται μπροστά μας. Ενός έργου που έχει σκηνικό το Σύμπαν, ηθοποιούς τα φαινόμενα του ουρανού και πλοκή την ιστορία της φύσης. Ενός έργου πολύχρονου και κοπιαστικού, γεμάτου συναρπαστικές περιπέτειες, θριάμβους αλλά και απογοητεύσεις."

Έτσι είναι και η ζωή = c' est la vie = that's life και είναι  wonderful εάν τέτοιο είναι το τοπίο που οραματιζόμαστε. Εάν στην κακία, την κακοήθεια, την κακοβουλία και όλα τα εις -κακίαν-, βλέπεις ομορφιά, μάλλον έβαλες τα παπούτσια σου ΣΤΡΑΒΑ!

Αυτά , α και για τη μαύρη τρύπα να σας πω τι γράφει (πόσες βλέπουμε καθημερινά άραγε?): "Μαύρη τρύπα": "τρύπα" γιατί ένα τέτοιο αντικείμενο έλκει σαν "διαστημική ρουφήχτρα" οτιδήποτε συναντήσει στο διάβα του και "μαύρη" γιατί ούτε και αυτό ακόμα το φως δεν έχει τη δυνατότητα να δραπετεύσει απο την "επιφάνεια" του για να καταγραφεί από τα μάτια μας ή τα διάφορα άλλα ευαίσθητα όργανα των αστεροσκοπείων μας... Άν μπορούσαμε να συμπιέσουμε τη Γη στο μέγεθος ενός κερασιού, θα την είχαμε μετατρέψει σε μαύρη τρύπα. Φυσικά δεν υπάρχει ακόμα γνωστή διαδικασία που θα μπορούσε να μετατρέψει τη Γη, ή και τον Ήλιο ακόμα, σε μαύρη τρύπα." 

Ας γράψουμε και ένα σχετικό χειροποίημα (ίσως η καλύτερη εποχή- διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις):

Όλα τα περίεργα συμβαίνουν το καλοκαιράκι,

άλλοι βουτούν βαθιά και άλλοι από το κοτεράκι,

θα ήθελε να πήγαινε μια βόλτα σε νησάκι,

 λίγο-πολύ παρέα έψαχνε για κανά ποτάκι,

μύριζε λουλούδια, αρώματα και για φαγητό ψαράκι,

θα έτρωγε, αν και δεν πείναγε το κοριτσάκι,

διάθεση για εξοχή, συναναστροφή άντε και κρασάκι,

όλοι επιζητούν πολύ, γι' αυτό και μέχρι το επόμενο πάλι μπανάκι,

θα χαρώ να σας δώ στο όμορφο το ΚΟΚΚΩΝΆΚΙ!

 

Καλές-όμορφες ημέρες-σκέψεις!!

Υγεία μόνο και Πολλή Αγάπη!