ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

Το κέντημα ως κατεξοχήν ενασχόληση του μυαλού αλλά κυρίως χειρονακτική δημιουργία, απασχολεί δύο Αισθήσεις (όραση και αφή), κουραστικό αλλά τόσο ενδιαφέρον και δημιουργικό. Πάμε έναν παραλληλισμό…

Σκεφτόμουν τις Αισθήσεις… κυρίως τις εικόνες που μας τροφοδοτούν το μυαλό και μετά μας δημιουργούν όνειρα, σκέψεις και επιθυμίες και κατέληξα σε έναν αέναο αυτό-τροφοδοτούμενο κύκλο :

 

Όταν αισθάνεσαι ερωτευμένος (η), τα όνειρα σου τροφοδοτούνται και δημιουργούνται σκέψεις και ζωντανεύουν οι επιθυμίες και κάπως έτσι καταλήγουμε σε αγάπη. Αλλά και αριστερόστροφα η αγάπη ζωντανεύει επιθυμίες, σκέψεις και όνειρα και στο σκοτάδι ή το φως των ονείρων βιώνεται ο έρωτας.

Αυτός λοιπόν ο κύκλος τελειώνει ποτέ? Εάν δεν ξεκίνησε καν πολύ απλό δεν υφίσταται, αλλά εάν υπάρχει, ξεκινώντας σαν αρχή πάντα από τον Έρωτα, που τον νιώθεις, οπότε πως δύναται να τελειώσει κάποτε?

Είναι λοιπόν μία ψευδαίσθηση, μία κατάσταση του νου που αλλάζει σαν μια απόφαση που λαμβάνεται δεδομένων των συνθηκών? Εάν αλλάξουν οι συνθήκες, η λογική προτάσσει αλλαγή της απόφασης με βάσει τα νέα δεδομένα, τότε με κριτήριο μαθηματικές εξισώσεις τα συναισθήματα που δημιουργούνται, παύουν απλά να υπάρχουν?

 

Να ξεκινούν άραγε (τα συναισθήματα) εξαρχής με τις αισθήσεις μας? Πρώτιστα με τις κυρίαρχες εικόνες, την όραση, αυτό που βλέπουμε αλλά και τη μυρωδιά, που εύκολα μας ανακαλούν αναμνήσεις από τη μνήμη μας. Αλλά υπεισέρχεται και η ομιλία! Χωρίς την ομιλία δεν είναι δυνατή η δημιουργία ολοκληρωμένης αντίληψης για κανέναν άνθρωπο, αλλά με δευτερεύοντα ρόλο, όπως και η ακοή. Τόσα ειδύλλια άλλωστε ξεκινούν χωρίς καν να έχει προηγηθεί συνομιλία με το εν λόγω πρόσωπο. Ας μην φτάσουμε και στο άγγιγμα που έπεται αυτών…

 

Και αν φτάσατε ως εδώ, (που λέει και blogger-συνάδελφος), διαβάστε και το γνωστό μου πλέον χειροποίημα για τη ματαιότητα του έρωτα, του ανύπαρκτου, του μονομερούς, του από συμφέρον, του υπό πίεση, και των γενικώς ειδικώς  (ή εκτός σπανίων ελαχίστων εξαιρέσεων):

 

Η αίσθηση ότι υπάρχει,

 

δημιουργεί την αυταπάτη,

ότι μάλλον λέγεται και αγάπη,

βαθιά μες στης ψυχής τα βάθη,

υφαίνει μια νεραϊδούλα  τ’ αδράχτι,

εικόνα να προβάλει σαν ονείρου λάμψη,

να γελαστείς και να πιστέψεις το σημάδι,

ότι σαν εκείνον (η) άλλη ψυχή ομοιάζει,

να σε παίρνει στης χαράς τα μονοπάτια βαρκάδα,

στου Έρωτα την τρυφερή αγκαλιά μια καντάδα,

και ποιήματα πολλά και αφιερώσεις ντάνα,

μη νομίζεις ότι θα κρατήσει αιώνια γλυκάδα,

μια στιγμή μπορεί να ήταν, άντε και καμιά βδομάδα,

και καταλήγεις μόνος(η), έρημος(η) στη ζωής τη σκληράδα.

Τι αποκόμισες από την εμπειρία αυτή? Ζωηράδα?

Ίσως, μα κυρίως πίκρα, απορία και καμιά Σιχτιράδα!

Συμπέρασμα λοιπόν: Πίσω έχει την ουρά η αχλάδα!

Δεν υπάρχει έρωτας παιδιά,

Αλλά ευχαρίστως θα ‘πινα μια βυσιννάδα!

Στη χειρότερη θα ‘τρωγα και μαρμελάδα…