Τραγούδι των One Republic, το όποιο με ωθεί στην σκέψη ότι απ' αρχής αυτού του
κόσμου οι άνθρωποι προσπαθούν, αναζητούν και βρίσκουν εξηγήσεις για τη
δημιουργία του, είτε φυσικά, είτε φτάνωντας μέχρι και στα μεταφυσικά μελετώντας κυρίως άνωθεν, όπως τα άστρα.
Πόσο ομοιάζει η ανθρώπινη
φύση αλήθεια με τα άστρα: αποτελούμενη από τα ίδια χημικά στοιχεία όπως το Σύμπαν μας, με κανόνες παρόμοιους με αυτούς που διέπουν το ανθρώπινο
είδος και τη δημιουργία ουράνιων σωμάτων, την ύλη ας πούμε και την αντι ύλη.
Αναρωτιέμαι επίσης χαμηλόφωνα κάτι υπαρξιακά, όπως το ποιος βέβαια άναψε αυτά τα φώτα στο ουράνιο Σύμπαν μας? Βρίσκει κάποιος ας πούμε, λογική στην αγάπη? και κάπως λύνεται το θέμα μουσικά με
το we share the same stars ...παραφράζοντας το τραγούδι "Wire to wire" των
Razorlight...On our bodies we share the same scar Love me, wherever you
are..."
Ή στο κλασικό πλέον ελληνικό "Σαν να μην πέρασε μία μέρα" του Γ.
Δημητριάδη:
...Κι όμως έμοιαζες να ψάχνεις κάτι για να πιαστείς
Θυμήθηκα
τότε που μου έδειχνες ένα αστέρι
Και μου `λεγες φέρ’ το εδώ κάτω αν μπορείς
Και ξέρεις εγώ προσπάθησα, ξέρεις
Να το φέρω κοντά να τ’ αγγίξεις κι εσύ
Μα
τρόμαξες τόσο απ’ το φως και τη σκόνη
Κι έτρεξες γρήγορα κάπου να
κρυφτείς..."
Βέβαια τα ερωτήματα μένουν αναπάντητα, στο μυαλό πολλών όμως
φαντάζομαι ότι έχει βρεθεί η απάντηση..
Παραθέτω και κάποιους εξαιρετικούς παραλληλισμούς
από το βιβλίο του Δ. Σιμοπουλου "Είμαστε αστρόσκονη"..:
"Το Σύμπαν δεν είναι παρά μία μουσική συμφωνία της οποίας οι νότες είναι άτομα σε συνδυασμούς απίστευτα πολύπλοκους, αν και βασίζονται σε απλούς φυσικούς νόμους... Κι όμως, η μονιμότητα και η σταθερότητα των άστρων είναι μόνο φαινομενική. Γιατί όπως και εμείς, τα άστρα γεννιούνται, εξελίσσονται και κάποια στιγμή πεθαίνουν. Γιατί όλα τα άστρα κάποια μέρα θα πεθάνουν. Θα πεθάνουν ακριβώς επειδή λάμπουν. Όταν γεννιέται ένας άνθρωπος, δεν ξέρει ποτέ κανείς, τουλάχιστον προς το παρόν, πότε θα πεθάνει. Στην περίπτωση όμως των άστρων γνωρίζουμε ότι το πότε θα έρθει ο θάνατος τους αποφασίζεται βασικά τη στιγμή της γέννησης τους... Με το "εκρηκτικό" τέλος δηλαδή ενός άστρου απελευθερώνονται όλα τα χημικά στοιχεία που είχαν δημιουργηθεί στην καρδιά του κατά τη διάρκεια της σύντομα σχετικά ζωής του, καθώς και πολλά άλλα που σχηματίστηκαν τη στιγμή της έκρηξης... Αφού μπορούμε πλέον να ακούσουμε "τους ψιθύρους" του Σύμπαντος, μιας και οι συχνότητες των βαρυτικών κυμάτων είναι από εκείνες που μπορεί να αντιληφθεί το ανθρώπινο αυτί. Κι έτσι, στο άμεσο μέλλον υπολογίζεται ότι θα υπάρξουν ακόμα πιο μεγάλες δυνατότητες... την ύπαρξη των ψιθυρισμών αυτών του Σύμπαντος από τη βίαιη μετακίνηση μεγάλων μαζών είχε προβλέψει ο Einstein πριν από 100 χρόνια, υποστηρίζοντας ότι θα είχαν τη μορφή πτυχώσεων ή ταλαντώσεων στη δομή του χωροχρόνου από τις βίαιες μεταβολές σωμάτων με τεράστιες μάζες... Γιατί γνωρίζουμε πλέον ότι το αποτέλεσμα της ολοκληρωτικής κατάρρευσης ενός γιγάντιου άστρου είναι πάντοτε μια τέλεια, σφαιρική μαύρη τρύπα, όποια και αν ήταν τα χαρακτηριστικά του άστρου που τη δημιούργησε... Φυσικά τα πάντα είναι σχετικά... Οπότε εάν κόψετε κάποιο λουλούδι, ή δοκιμάσετε ένα φρούτο, ή χαϊδέψετε το πρόσωπό σας, ακουμπάτε κάποιο άστρο. Γιατί όλα αυτά, κι οτιδήποτε άλλο υπάρχει γύρω μας, είναι κομμάτια κάποιου άστρου...
Τελικά τα άστρα
μιλούν για εμάς όπως εμείς για εκείνα? Και αν έχουν γραφτεί γι' αυτά άπειρες σελίδες,
τραγούδια, ποιήματα, πραγματείες, εργασίες....
Όπως και να έχει τα άστρα
υπάρχουν... και η αγάπη υπάρχει γι' όλους, αρκεί... να σηκώσεις
το βλέμμα ψηλά και να κοιτάξεις εκεί που οδηγεί τον καθένα μας το δικό του φως, το δικό του "μοναδικό" άστρο!
Ήταν κάποτε μια μέρα πληκτική και βαρετή,
τη φώτισες ώστε να γίνει μαγική κι εκπληκτική,
φανταστική σε βαθμό υπερθετική,
μέρα και νύχτα γέμισες το ουράνιο πανί,
είχες χάρη εξαιρετική, χαμόγελο πλατύ,
έμοιαζε να είναι η πλάση για σενανε μικρή,
πώς να εκφράσεις σε μία λέξη αυτήν τη φωτεινή ροή,
ροπή προς κάθε κατεύθυνση να ξεχυθεί αγάπη δυνατή,
πηγαία, μοναδική, πέρα από κάθε λογική,
μαθηματικώς λες να μπορεί να εξηγηθεί,
με εξισώσεις να λύνονται τα συναισθήματα σε τούτη τη ΖΩΉ?
