Stairway to heaven...

Ήθελα εδώ και αρκετό καιρό, να αφιερώσω μία ανάρτηση σε αυτήν τη σκάλα, την κυριολεκτική αλλά και τη μεταφορική, που τόσο όμορφα έχει επικεντρωθεί ολόκληρο τραγούδι των Led Zeppelin (από το μακρινό πλέον 1971) που τελειώνει κάπως έτσι:

....And if you listen very hard

The tune will come to you at last

When all is one and one is all, that's what it is

To be a rock and not to roll, oh yeah

And she's buying a stairway to heaven...

Με την κυριολεκτική της σημασία, είχα φανταστεί ήδη την μορφή της με λεπτομέρεια από την παιδική μου ηλικία, την είχα ζητήσει ακόμη και από τους γονείς μου, τη βρήκα τελικά χρόνια μετά, όταν επισκέφτηκα το σπίτι αγαπημένου προσώπου.! Αισθάνθηκα τότε τεράστια αγαλλίαση, διότι υπάρχει...

Όπως πολλά πράγματα υπάρχουν και δεν τα βλέπουμε!..Και αυτό ισχύει κυρίως για τα συναισθήματα, που αυτά κι αν δεν τα βλέπουμε! Όμως θετικά και αρνητικά συναισθήματα υπάρχουν και οφείλουμε να είμαστε διορατικοί και να έχουμε τα μάτια μας ολάνοιχτα- wide open-πόρτες ξεμαντάλωτες και σκάλες για να μας οδηγούν στους κατά περίπτωση στόχους μας...

Μεταφορικά τώρα, έρχεται η στιγμή που θέλεις να ανέλθεις τη σκάλα της επιτυχίας ή/και τη σκάλα της προσωπικής ευτυχίας. Για να τη διαβείς χρειάζονται πράξεις (ας αφήσουμε εκτός τα λόγια, γιατί πληγώνουν χειρότερα και μπορεί να χρειαστεί να τα αναλύσεις περισσότερο και να αναλωθείς και τελειωμό δεν έχουν...) και να κοιτάς σίγουρα εκεί που θες να πας, μπροστά αφήνωντας το παρελθόν εκεί που είναι, πίσω δηλαδή.

Τα γραπτά άλλωστε, κατά την άποψη μου, είναι πιο εύκολα από τα προφορικά και αυτά είναι που στην τελική μένουν... Οι κινήσεις επίσης, τα αγγίγματα που επιδιώκουν μεγαλύτερη οικειότητα αποκτούν μεγαλύτερη σημασία στη δική μου οπτική, διότι αποτελούν "είσοδο" στον προσωπικό μας χώρο που δύσκολα μας δίνεται αυτή η ευκαιρία από τους άλλους και από εμάς τους ίδιους. Εγώ προσωπικά δύσκολα δράττομαι της ευκαιρίας ακόμα και με πολύ αγαπημένους μου ανθρώπους. Είναι η εσωστρέφεια μου, υπερβολική νομίζω, αλλά έλα που εκδηλώνεται έτσι (τύπου απόσταση=ασφαλέστερη θέση)...

Βέβαια όπως λέει (ομοίως και πολλοί άλλοι) η αγαπημένη μου τραγουδίστρια Imany: "Αν σκοπεύεις να κάνεις πράγματα, χρειάζεσαι θάρρος και αν σκοπεύεις να κάνεις ενδιαφέροντα, σπουδαία πράγματα, χρειάζεσαι ακόμη περισσότερο. Το θάρρος είναι η ενέργεια που κινητοποιεί τα πάντα" αλλά και το χιλιοειπωμένο "Δεν υπάρχει φως χωρίς σκοτάδι."

Υπάρχουν έρευνες που αποδεικνύουν βέβαια το προφανές:

-Μεταξύ αγνώστων: Αν ρωτήσεις 100 γυναίκες ποιό πράγμα τις ενοχλεί σε ένα κλαμπ, οι περισσότερες θα απαντήσουν ότι σιχαίνονται όταν άγνωστοι άντρες παίρνουν το θάρρος και τις πιάνουν από τη μέση και τις αγγίζουν, χωρίς αυτές να τους έχουν δώσει το δικαίωμα.

-Μεταξύ γνωστών και αναφορικά με τις γωνίες: Υπάρχει η γωνία κλεισίματος του χώρου από τον άντρα, προς τη γυναίκα με σκοπό να “εγκλωβιστούν” και οι 5 αισθήσεις της. Για παράδειγμα, σε έναν χώρο με πολλά άτομα ο άντρας με τη γλώσσα του σώματος του να είναι τόσο δυνατή, λειτουργεί χωρίς αντίληψη αυτού που κάνει. Προτείνει στη γυναίκα μια θέση από όπου δεν θα είναι ικανή να βλέπει τους άντρες ολόγυρα (όραση), θα μπορεί να αγγίξει μόνο εκείνον (αφή), θα μυρίζει μόνο το δικό του άρωμα (όσφρηση), δεν θα επηρεάζεται από άλλους ήχους (ακοή) και τέλος θα είναι σε γωνία ικανή να τον αφήσει να εκδηλωθεί χωρίς περιορισμό (γεύση). Όλα αυτά συμβαίνουν χωρίς να τα πολυσκέφτεται. 

Από την άλλη, οι περισσότερες γυναίκες επιθυμούν να έχουν επικοινωνία, σε υπερθετικό βαθμό μερικές φορές, να τις ακούν περισσότερο αλλά στην ουσία πιστεύω ότι επιζητούν  το να περπατούν δίπλα-δίπλα με τον άλλον, να συμπορεύονται  σύμφωνα με τα λόγια του Antoine de Saint- Exupéry: "Αγάπη δεν είναι να κοιτάμε απλά ο ένας τον άλλο, αλλά να κοιτάμε μαζί προς την ίδια κατεύθυνση".

Τέλος, επειδή το καλοκαίρι δεν ασχολήθηκα με το κέντημα,  παραθέτω εδώ κάποια από τα έργα του Ryoto Miyake που πολύ μου αρέσουν και θα μπορούσαν να αποτελέσουν και έμπνευση γι' αυτό:

Lines | Ryuto Miyake

περισσότερα στο Projects | Ryuto Miyake 

Και το σχετικό χειροποίημα μου :

Ήθελα να σου στείλω ένα γράμμα,

σκέφτηκα και κάθησα συνάμα,

να γράψω λόγια που να έχουν νοήμα,

αλλά πώς να εκφράσω το μαράζι, ότι πλάνταξα στο κλάμα,

να ντύσω τα αισθήματά μου με βάμμα

χρωμάτων και αρωμάτων αντάμα,

να συμβολίζουν αυτό που νιώθω σαν σε ιμάντα άμμα,

τελικά τ' αποφάσισα , θα φάω μια μπανάνα....

 

Καλό αποκαλόκαιρο σε όλους...(ούτε καν φθινόπωρο δεν τολμώ να πώ και ουχί χειμώνα ακόμα!!)