I know no way to unlove you, across the boundaries of a true love...

Ήμουν ανάμεσα σε διάφορα τραγούδια, τελικά διάλεξα της Jennifer Nettles - Unlove You  με σχετικό τίτλο μέρους της επικεφαλίδας αυτής της ανάρτησης και προσωπικό κριτήριο μου την ωραία φωνή της για country music, που ομολογώ καθόλου δεν την ήξερα αλλά μου άρεσε και σε ότι άλλο επιπλέον την άκουσα να τραγουδά.

Το θέμα της σημερινής ανάρτησης αφορά την πρώτη μου επίσκεψη σε εκθετήριο χειροποίητων κεντημάτων, με κύριο χαρακτηριστικό τον ενθουσιασμό μου σε βαθμό εκστασιασμού που ένιωσα για μία τέχνη που τόσο με αγγίζει και με αφορά. Εισέπραξα πολύ χαρά βλέποντας έργα ομοειδή με τα δικά μου, με πόσο μεράκι, υπομονή και ενδιαφέρον ασχολούνται κι άλλοι με την τέχνη του κεντήματος με σκοπό όμως την πώληση. Μπήκα στον πειρασμό να αγοράσω κάτι συμβολικό, βέβαια θα ήθελα πολύ περισσότερα, για να συνεισφέρω στην αποδοχή αυτής της εργασίας που κάνει κάποιος ελπίζοντας πάντα να δημιουργεί με ευχαρίστηση...

Εγώ προσωπικά δεν νομίζω να τολμούσα επαγγελματικά να ασχοληθώ με αυτό, καθώς τα περισσότερα, αν όχι όλα που έχω κεντήσει, τα έχω δωρήσει σε φίλους και συγγενείς...

Δεν θα μπορούσα παρά να συγκρίνω αυτά τα συναισθήματα που με κατακλύζουν όταν αναφέρομαι σε κεντητά χειροποίηματα με τα αισθήματα αγάπης... της κατ' επιλογήν, με πλήρη συναίσθηση, της άδολης, της αμέτρητης, της αναμφίβολης, της απεριόριστης, της άφθαρτης, της πρόθυμης, της αληθινής, της από την πρώτη στιγμή μέχρι όσα χρόνια κι αν περάσουν... Αυτή είναι άλλωστε η ουσία της, το διηνεκές και το ατέρμονο ...για αυτό και διαρκεί για πάντα!

Αρκεί να μην μείνει στη σφαίρα του ανέφικτου, σαν όνειρο ανεκπλήρωτο ...τότε αποτελεί το κίνητρο για μεγάλες αφηγήσεις, διότι η Αγάπη είναι πρωτίστως και παραμένει τότε ατομική υπόθεση : εγώ αγαπώ, εγώ νοιάζομαι, εγώ φροντίζω, εγώ δίνω, εγώ δημιουργώ αγάπη πρώτα για τον εαυτό μου και μετά μπορώ να δίνω στους άλλους...

Η αγάπη όμως σε βρίσκει, εμφανίζεται απρόσκλητη, δεν την επιλέγεις μονομερώς, αλλά δεν μπορείς και να την αγνοήσεις...

Γι' αυτόν τον λόγο αλλά και για ακόμη άπειρους άλλους, θα ήθελα ν' αναφέρω εδώ ότι...

Δε θα μπορούσα να ξεχάσω την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα (αλλά θα μπορούσα να ξεχάσω  εκατομμύρια άλλα ασήμαντα πράγματα), 

Δε θα μπορούσα να ξεχάσω τη ζεστασιά της φωνής σου που τόσο με μαγνήτισε, την αδημονία για κάθε επόμενη λέξη σου,

Δε θα μπορούσα να ξεχάσω την αναζήτηση στο σκοτάδι μέχρι να με μαγνητίσει σαν μαγική λάμψη, από όλα τα αστέρια του ουρανού, η θωριά του προσώπου σου,

Δε θα μπορούσα να ξεχάσω τον ηλεκτρισμό που προκαλεί ενδόμυχα ένα απλό απαλό άγγιγμα σου, 

Δε θα μπορούσα να ξεχάσω το αδιάκοπο ενδιαφέρον για κάθε πτυχή του παρελθόντος και του παρόντος σου, 

Δε θα μπορούσα να ξεχάσω την όλο και μεγαλύτερη κάθε φορά επιθυμία για συνάντηση,

Δε θα μπορούσα να ξεχάσω τον ψίθυρο σου στο αυτί σαν μουσική μελωδία,

Δε θα μπορούσα να ξεχάσω τη αγαλλίαση της ψυχής μου σε κάθε αγκαλιά σου, 

Δε θα μπορούσα να ξεχάσω το ποθητό κοντά-δίπλα σου που γίνεται μετά  «σε σκέφτομαι και ας είμαι μακριά», 

Δε θα μπορούσα να ξεχάσω το στήριγμα που προσφέρεις με ένα «θα είμαι δίπλα σου ότι και αν συμβεί»,

Δε θα μπορούσα να ξεχάσω τη δύναμη να αντέχεις τα δύσκολα, να μαθαίνω για κάτι που σε πληγώσει, αλλά κυρίως να θαυμάζω την ικανότητα να τα ξεπερνάς όλα και να περιμένεις τα ευχάριστα,

Δε θα μπορούσα να ξεχάσω ότι γιορτή για μένα είναι τα κατορθώματά σου και ότι φαντάζομαι το καλύτερο για σένα,

Δε θα μπορούσα να ξεχάσω τον φόβο μήπως συνηθίσω την απουσία σου...

 ~*~

Κλείνοντας αφιερώνω τους παρακάτω στίχους ...

  ~*~

Κοίτα με στα μάτια με υπομονή δίωξε του άλλου κόσμου την επιρροή νιώσε με για να σε νιώσω και ας πονάς είναι πανάκριβο σε το λέω να αγαπάς (Νικόλας Άσημος)

 ~*~

 Αφιερωμένο σαν μηχανή του χρόνου...

Ποτέ δεν θα μάθεις τι ήσουν για μένα κι ας ήσουν ένας ήλιος στο δρόμο μου

Ποτέ δεν θα μάθεις πως ήσουν το τραγούδι μου κι ας τραγουδούσα μόνο για σένα

Ποτέ δεν θα μάθεις ότι πίσω από τα δάκρυα μου κρυβόταν η ελπίδα κι ότι εσύ ήσουν το δάκρυ μου, μια άφθαστη ελπίδα, η ηλιαχτίδα στην καταιγίδα της ζωής μου

Δεν θα το μάθεις

Μπορεί να ήσουν ότι πιο όμορφο αγάπησα,μα θα κρύψω τα λόγια μου πίσω απ'τα χείλη και δεν θα το μάθεις

Κι αν οι λέξεις, χωρίς να το θέλω ξεφύγουν, θα τις ψιθυρίσω τόσο σιγά που δεν θα τις ακούσεις

Θα ξέρεις πως για μένα ήσουν μια απλή γνωριμία κι ας ήσουν για μένα η ζωή μου

Κάποτε θα ήθελα να μιλήσω γι'αυτή τη σκιά που μας ακολουθεί μες στην ομίχλη,αλλά μου είναι απαγορευμένο να πω το τέλος μιας ιστορίας που δεν άρχισε ποτέ...

~*~ Τάσος Λειβαδίτης ~*~ γεννήθηκε 20 Απριλίου του 1922 ~*~