Μία φράση από το ποίημα " Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας" του Τάσου Λειβαδίτη φέρνει ωραίες αναμνήσεις από συμβάντα που μας σημάδεψαν στη ζωή.
Κάτι σαν το deja-vous που λένε οι Γάλλοι και διάφορα τέτοια συναφή...
Μέσα από τη γενικότερη αναζήτηση του γιατί μας συμβαίνουν αυτά που μας συμβαίνουν και επειδή χρόνο προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω τους λόγους που μας ωθούν να γνωρίσουμε κάποιους καλύτερα ή μας απωθούν από άλλους έχω σπαταλήσει τελικά αρκετό μέσω match-making, καταλήγω σε μερικώς συμπερασματικά αδιέξοδα στον ερωτικό λαβύρινθο (για τους άλλους πάντα λέμε...). Άγνωστες οι υποκειμενικές παράμετροι του καθενός μας άλλωστε...
Σε αυτό βοηθάει και η ανάλυση του Jacques-Alain Miller ψυχαναλυτή και συγγραφέα, ιδρυτικό μέλος και πρόεδρο της World Association of Psychoanalysis που εξηγεί ότι " το να είσαι ερωτευμένος με κάποιον δεν είναι αρκετό για να είναι ερωτευμένος και εκείνος μαζί σου. Αν σε έχω ερωτευτεί, είναι επειδή είσαι αξιαγάπητος. Εγώ είμαι αυτός που ερωτεύεται αλλά και εσύ ανακατεύεσαι σε αυτό, επειδή υπάρχει κάτι σε εσένα που με κάνει να σε ερωτευτώ. Είναι αμοιβαίο, επειδή υπάρχει ένα πίσω-μπρος: η αγάπη που έχω για εσένα είναι το ανταποδοτικό αποτέλεσμα του αίτιου της αγάπης που είσαι για μένα. Έτσι εμπλέκεσαι και εσύ. Ο έρωτάς μου για εσένα δεν είναι απλώς δικό μου ζήτημα αλλά και δικό σου. Ο έρωτας μου λέει κάτι για σένα που πιθανώς να μην το γνωρίζεις. Αυτό δεν εγγυάται ούτε στο ελάχιστο ότι κάποιος θα ανταποκριθεί στον έρωτα του άλλου: όταν αυτό συμβαίνει είναι πάντα της τάξης του θαύματος, δεν υπολογίζεται προκαταβολικά. Είναι αυτό που ο Freud ονομάζει Liebesbedingung, η κατάσταση της αγάπης, το αίτιο της επιθυμίας. Είναι ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό ή σύνολο χαρακτηριστικών που οδηγούν το άτομο να επιλέξει τον/ την αγαπημένο/η. Αυτό διαφεύγει εξ’ ολοκλήρου των νευροεπιστημών, επειδή είναι μοναδικό σε κάθε άνθρωπο, εξαρτάται από την μοναδική προσωπική του ιστορία. Είναι αλήθεια ότι στους άντρες βρίσκεις τέτοια αίτια επιθυμίας, τα οποία είναι όπως τα φετίχ. Η παρουσία τους είναι απαραίτητη για να πυροδοτηθεί η διαδικασία της αγάπης. Μικροσκοπικές ιδιαιτερότητες, ενθύμια του πατέρα, της μητέρας, του αδελφού, της αδελφής, κάποιου/ας από την παιδική ηλικία επίσης παίζουν σημαντικό ρόλο στην επιλογή ερωτικού αντικειμένου από την γυναίκα. Αλλά η γυναικεία μορφή της αγάπης είναι περισσότερο ερωτομανιακή παρά φετιχιστική: θέλουν να αγαπηθούν και το ενδιαφέρον, η αγάπη, που τους δείχνεται είναι συχνά sine qua non για την πυροδότηση της αγάπης τους ή τουλάχιστον της συγκατάθεσής τους. Αυτό το φαινόμενο βρίσκεται στην βάση του φλερτ των ανδρών προς τις γυναίκες."
Συνήθως επίσης αναρωτιόμαστε εάν θα αντέξει αυτή η αιτία της επιθυμίας, η κατάσταση αγάπης, στο χρόνο. Παράγοντες που μου μοιάζουν να επηρεάζουν είναι πέρα από την πρώτη ματιά-παρουσία, η χημεία, ο διάλογος, οι επικρατούσες χρονικές συνθήκες καθώς και η γενικότερη περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Ακόμα και εάν η κοινωνία μας επιτάσσει κάποια πρότυπα επιτυχημένου ζευγαρώματος, ή την ευκολία σύναψης σχέσεων μέσω της εμπορευματοποίησης του έρωτα σε δημοφιλή sites, social media και τηλεοπτικές εκπομπές.
Το ιδεώδες μοντέλο του επ'αόριστον έρωτα χάνει τη δυναμική του στο κατεξοχήν νεανικό ανθρώπινο δυναμικό, έναντι του γρήγορου ραντεβού και ενός πλήθους εναλλακτικών, διαδοχικών, ακόμη και ταυτόχρονων ερωτικών σχέσεων. Ότι γρήγορα ανθίζει, γρήγορα μαραίνεται... και θέλει ενδιαφέρον πραγματικό, επιμονή, υπομονή, διάθεση, φιλότιμο, επαγρύπνιση και ικανότητα να προσαρμόζεσαι στις αλλαγές του γρήγορου, του εύκολου, του ανεμπόδιστου, του γλυκού και κατά τ' άλλα συχνά πυκνά πικρού συμβάντος του έρωτα.
Το κέντημα αυτό είναι ένα από τα πρώτα μου...
Το γνωστό σήμερα χειροποίημα αναφέρεται εν μέρει σε όλα αυτά...
Σκύψε, μύρισε, κόψε ένα λουλούδι που σου ταιριάζει αλχημιστή,
να φτιάξεις όμορφη ιστορία, για ερωτευμένους ταιριαστή.
Σκύβει, κόβει και αναφωνεί : Ένα τριαντάφυλλο αξίζει χωρίς τα αγκάθια του να πορευτεί?
Αφαιρώντας όμως τ' αγκάθια του, η ρίζα του έμεινε μισή, έρημη, μοναχή , κόκκινη κλωστή.
Αφήστε λέει τότε τα λουλούδια ήσυχα ν' ανθίσουν στην πλάση αυτή
και ξεκινώντας την ιστορία του θα δείτε πως πλέκει το καλό και το κακό μαζί :
Ένα μεσημέρι του Αυγούστου κοντά στην Κυριακή,
βγήκα να κάνω μπάνιο σε θάλασσα αλμυρή,
να' σου μπροστά μου βλέπω εικόνα μαγική,
εσένα να γεμίζεις ευωδία την γύρω περιοχή!
Είχες μια όψη ολόγλυκη και χαμογελαστή,
ήταν μάλλον μια βόλτα σου, συνηθισμένη, οικογενειακή.
Μα η καρδιά μου εχάθη, βυθίστηκε σ΄αυτήν την εξοχή,
κι αγάπησα εκείνη και κάθε σου στιγμή.
Αν μπορούσα να πάγωνα τον χρόνο με την ψυχρή του λογική,
και να μου φώναζα προχώρα σε ότι προστάζει η ψυχή,
τη δύναμη μονάχα βρες μου να γυρίσει η προσευχή,
που έκανα μια νύχτα για να έρθεις να με βρεις,
και να σε αγκάλιαζα ξανά απ' την αρχή,
πιο σίγουρα αυτή τη φορά, να πάρω κι άλλη αντοχή.
Δε θα ζητούσα χάρη , τίποτα για ανταμοιβή,
ούτε όνειρο να ξεκινήσει, μα αγάπη πρωτότυπα μοναδική!
