Without you...The poetry within me is dead

"Χωρίς εσένα... η ποίηση μέσα μου είναι νεκρή" τελευταίοι στίχοι από το όμορφο τραγούδι "Gethsemane" του γνωστού συγκροτήματος Nightwish (κάτι λέγεται γι'  αυτό ενόψει της Eurovision 2020) και το βρήκα σχετικό με το κέντημα μου. Έτσι, για πρώτη φορά έφτιαξα ένα κόσμημα για το λαιμό με θεματολογία το τριαντάφυλλο (όπως το παραμύθι της Πεντάμορφης, το οποίο αναφέρει μεταξύ άλλων και το ανωτέρω τραγούδι).

 

Συνάδει λοιπόν με την ομορφιά, η ασχήμια όπως με το τριαντάφυλλο το αγκάθι, όπως με την αγάπη η αδιαφορία- η μη ανταπόκριση?

Πόσο πιο όμορφος θα ήταν ο κόσμος εάν τα συναισθήματα επέστρεφαν καθ' ομοίωση?

Να είμαστε ειλικρινείς μεν, αλλά όχι αφελείς ώστε να πιστεύουμε μόνο όσα φαίνονται. Αυτό μας "διδάσκει" το παραμύθι, πέρα από την ομορφιά που φαίνεται, να εκτιμούμε πολλαπλά αυτά που δεν είναι εμφανή. Βέβαια μας πληροφορούν για το αντίθετο:

 

"Στην αγάπη, ο σίγουρος τρόπος για να σε αγαπάει ο άλλος είναι να μην τον αγαπάς" - Φρανσουά ντε Λα Ροσφουκώ

 

"Όταν αγαπάς κινδυνεύεις να μην έχει ανταπόκριση η αγάπη σου. Δεν είναι κακό αυτό. Αγαπάς για να αγαπάς και όχι για να πάρεις ανταπόδοση- αυτό δεν είναι αγάπη. Όταν ελπίζεις κινδυνεύεις να πονέσεις. Και όταν δοκιμάζεις κινδυνεύεις να αποτύχεις. Κι όμως πρέπει να ρισκάρεις γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στην ζωή σου είναι να μην ρισκάρεις ποτέ! "-

Απόφθεγμα του γνωστου και ως Dr. Love, Λεο Μπουσκαλια

 

"Η πραγματικότητα του άλλου δεν είναι αυτό που μας αποκαλύπτει, αλλά αυτά που αποκρύπτει. Γι' αυτό, αν θέλεις να τον κατανοήσεις, άκου όχι αυτά που λέει, αλλά μάλλον αυτά που δε λέει." -Khalil Gibran

 

"Τι είναι η αγάπη; Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένας. Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν. Το εγώ κι εσύ αφανίζονται. ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ..."- Νίκος Καζαντζάκης

 

"Τηλεφωνούμε, για να μην επικοινωνούμε. Όσο πιο μεγάλος είναι ο λογαριασμός στο κινητό σου, τόσο πιο έρημο είναι το εγώ σου"- Φασουλής Στ.

 

"Αυτό που οι περισσότεροι ονομάζουν αγάπη, δεν είναι παρά αυτό που νιώθουν οι ερωτευμένοι. Δεν είναι κάτι που διάλεξαν ή κανόνισαν να τους συμβεί, όμως ήρθε, και φυσικά ήταν καλοδεχούμενο. Όμως όπως ήρθε, είναι σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα, απότομα ή μη, θα εξασθενίσει, θα φθαρεί και θα χαθεί. Η πραγματική αγάπη όμως είναι αυτό που συμβαίνει ανάμεσα σε φίλους. Επειδή η θυσία για τον φίλο δεν γίνεται τυχαία, επειδή δεν είναι αποτέλεσμα ψυχοσωματικών διεργασιών αλλά αποτέλεσμα ελεύθερης θέλησης και αυταπάρνησης, είναι πανίσχυρη και άφθαρτη στο χρόνο. Ό,τι είναι αληθινό κρατάει για πάντα. Και το μόνο αληθινό που υπάρχει σ' αυτόν τον κόσμο και δεν είναι απ' αυτόν τον κόσμο είναι η αγάπη." Αρτινόπουλος Γιώργος
Λαμβάνουμε συνήθως την απάντηση, ότι κανείς δεν θα μας φερθεί όπως θα φερόμασταν εμείς σε αυτόν. Γι' αυτό τις περισσότερες φορές δεν καταννοούμε ενέργειες ανθρώπων (μηνύματα ή κλήσεις που δεν απαντώνται ποτέ) και μας γεννιούνται απορίες, αναζητούμε απαντήσεις σε συμπεριφορές που μας άφηνουν μία πικρία...

Αναφέρομαι  κυρίως σε δικούς μας ανθρώπους, που γνωρίζουμε σε μεγάλο βαθμό, και σε φίλους πιθανά όχι όμως σε αγάπες ανεκπλήρωτες. Άλλωστε πώς θα ήταν δυνατόν να γνωρίζουμε από πριν τις αντιδράσεις τους, γι' αυτές που είναι και θα μένουν ανεκπλήρωτες?

Σίγουρα όλοι δεν αντιδρούμε το ίδιο ακόμα και σε ίδιες καταστάσεις, γιατί κανένας δεν είναι ίδιος με τον άλλον. Η αποδοχή αυτής της διαπίστωσης μοιάζει ως μόνη λύση για να προχωρήσει κανείς.

Άλλα λέμε, άλλα κάνουμε, και άλλα εννοούμε, χαμένες αλήθειες καταθέτουμε ανάμεσα σε κρυμμένα κείμενα επικοινωνίας (λεκτικής, γραπτής, σωματικής) προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουμε τις προθέσεις του άλλου και πολλές φορές δεν γνωστοποιούμε ούτε εμείς εμφανώς τις δικές μας.

 

Όταν θέλεις έναν άνθρωπο στη ζωή σου το "λες" με κάθε πρόσφορο μέσο, το δείχνεις στην τελική. Αλλιώς αποδέχεσαι το γεγονός ότι  τα συναισθήματα (αγάπη, φροντίδα, ενδιαφέρον κλπ. ) δεν ανταποδίδονται ανεξάρτητα από τις όποιες προσδοκίες έπλασε το μυαλό μας. Τότε η σκέψη μας πάει παρακάτω...

Η ζωή δεν είναι δίκαιη αλλά αξίζει την κάθε στιγμή! μαζί με τους κατάλληλους...

 

Εμπνεόμενη από ένα άσμα, παραλλαγμένο σε χειροποίημα :

 

αν είχα μια, αν είχα δυο καρδιές εγώ,

στις έδινα, να μείνω πια χωρίς, εάν μπορώ,

μήπως καταφέρω ν' απαλλαχθώ απ' το κενό,

μα αν από τύχη γνώριζα της ψυχής σου το βυθό,

να είχα μια, να είχα δυο καρδιές εγώ,

να ήταν πλέον δυνατό, εσένα ν΄αγαπώ!

Να ζωγραφίσω ένα αστέρι στον ουρανό,

και στη γη το πιο όμορφο τριαντάφυλλο...

 

«Οι άνθρωποι, εκεί που ζεις, καλλιεργούν πέντε χιλιάδες τριαντάφυλλα σε έναν κήπο. Παρ’ όλα αυτά, δεν βρίσκουν αυτό που ψάχνουν… Κι όμως αυτό που ψάχνουν, μπορεί να βρεθεί σε ένα και μόνο τριαντάφυλλο»- Antoine de Saint-Exupery - Le petit prince

 

 

Η ειλικρίνεια είναι το απαραίτητο θεμέλιο της ευσυνειδησίας και συνεπώς κάθε θρησκείας ...

Λέει ο Ιμμάνουελ Καντ στα περι ηθικής του αποφθέγματα που συνάδει με το θέμα της παρούσας ανάρτησής μου. Εάν μάλιστα, επιδιώκουμε να είμαστε ειλικρινείς σε όλες τις περιπτώσεις ή /και αν ο άνθρωπος που έχουμε απέναντι μας είναι έτοιμος να ακούσει, αποτελούν δύο προαπαιτούμενα τα οποία χρίζουν περαιτέρω ανάλυσης, εκτός του παρόντος ιστολογίου. 

• "Κάθε άνθρωπος πρέπει να επιλέγει πόση αλήθεια μπορεί να αντέξει" (Irvin D. Yalom, Όταν έκλαψε ο Νίτσε)

Ανείπωτα λόγια λοιπόν, που ίσως δε θα μπορούσαμε να μοιραστούμε με κανέναν άλλον και καταφεύγουμε λυτρωτικά στη θεϊκή "ακοή". Ή πιστεύεις, ή δεν πιστεύεις... Δεν επιδέχεται πολύ ερμηνείας... 'Αλλωστε δεν περιγράφονται με λέξεις τα "μεγάλα πράγματα": θέματα πίστης, συναισθήματα, η τέχνη…

Ευτυχώς από τις τέχνες, η μουσική έχει τις νότες, ως σωτήρια επικοινωνία των έσω με τα έξω, και επιτυγχάνεται έτσι η πανανθρώπινη επικοινωνία...

Αφήνοντας προς τον παρόν, τον περιορισμό που θέτουν οι λέξεις στην κατ' ουσίαν επικοινωνία, θα αναφερθώ στην εικόνα! και συγκεκριμένα στο κέντημα!

Όσον αφορά λοιπόν το παρακάτω κέντημα: 
αφενός μεν είναι το μόνο που μέχρι στιγμής έφτιαξα για δεύτερη φορά κατόπιν παράκλησης (ιδεολογικά αμφιβάλλω αν θα το ξαναπράξω), 
αφετέρου δε έγινε με ιδιαίτερη χαρά για αγαπημένο πρόσωπο. Δύναται να εκφράσω ότι αισθάνομαι, πέραν της ευγνωμοσύνης, της αγάπης, της ευλογίας, της βαθιάς εκτίμησης, του θαυμασμού και του σεβασμού? Στερείται γλωσσικής περιγραφής αυτή η ευφορία που νιώθεις την πρώτη στιγμή γνωριμίας με κάποιον, η οποία μένει αξέχαστη για το λόγο ότι η συνέχεια επιβεβαιώνει την πρώτη εντύπωση. Όμως επειδή συμβαίνει σπάνια, ας πούμε ότι είναι θέμα τύχης ...

• Ουδέν χρήμα μάτην γίνεται, αλλά πάντα εκ λόγου τε και υπ’ ανάγκης (Λεύκιππος, Diels-Kranz  ΟΙ ΠΡΟΣΩΚΡΑΤΙΚΟΙ (ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΤΟΜΟΣ) ) 

(Τίποτε δεν γίνεται στην τύχη, αλλά τα πάντα προέρχονται από κάποια αιτία και από κάποια ανάγκη)

• Θεώ μάχεσθαι δεινόν εστί και τύχη (Μένανδρος )

(Επικίνδυνο πράγμα είναι να αντιμάχεται κανείς το θεό και την τύχη)

• Le hasard, c’est peut-être le pseudonyme de Dieu, quand il ne veut pas signer. (Théophile Gautier, La Croix de Berny , 1845, Lettre III)

(Η τύχη είναι το ψευδώνυμο του Θεού, όταν δεν θέλει να υπογράψει) 

Ας πάμε και στο σχετικό μου χειροποίημα:

Αν ήμουν εσύ, το χρώμα των ματιών σου θα ήταν θαλασσί,
Αποφάσισε εσύ, για το χρώμα τ' ουρανού και της γης μαζί,
το χρώμα του ονείρου σου πες μου αν μπορείς,
καλύτερα ζωγράφισέ το μου εσύ,
μόνο κράτησε το όνειρο μου στα μάτια σου,
και διέσχισε τ' ουρανού και της γης τα παλάτια σου,
αναζητώντας στα βάθη της ψυχής την αγάπη σου!
Μην αφήσεις να ξεθωριάσει, να χαθεί η ελπίδα σου,
ότι μήπως δεν υπάρχει, είμαι εγώ για σένα εδώ, δίπλα σου,
να σου ψιθυρίζω μελωδικά, να διώχνω κάθε αγωνία σου,
να κοιτάς ψηλά, μακριά, επιδιώκοντας η κάθε επιθυμία σου,
να γίνει κρυστάλλινο νερό, να ξεπλύνει κάθε άλλη ουσία σου,
να ξεχάσεις την αλλοτριωμένη ουτοπία σου,
ψάξε, με ηρεμία τα σημάδια της ιστορίας σου,
αρκεί να το θέλεις, φως να γεμίζει κάθε γωνία σου,
να γελάς με όλα τα κακά και τα αστεία σου,
ΖΩΗ, ΓΕΛΙΟ, ΑΓΑΠΗ, ΧΑΡΑ αυτά έχουν τη σημασία τους,
για σένα είναι ορόσημα στην πορεία σου,
ΖΗΣΕ, ΓΕΛΑ, ΑΓΑΠΑ, (Χαρά)
ήρθε η σειρά να βρεις τη λατρεία σου...

«Ξεχνάς αυτά που θέλεις να θυμηθείς και θυμάσαι όσα θέλεις να ξεχάσεις...»

Με αυτήν τη φράση από το  βιβλίο The Road, του Cormac McCarthy (2006)  ή το "Σήμερα οι άνθρωποι γνωρίζουν την τιμή των πάντων και την αξία του τίποτα" από το βιβλίο του Oscar Wilde (1890) -The Picture Of Dorian Gray, αφήνουμε τη χρονιά που πέρασε και υποδεχόμαστε στη συμβατικότητα του ημερολογιακού έτους την καινούργια χρονιά με το πολύ ωραίο διπλό της, 20! 

 

Πάει λίγος καιρός που δεν χειροτέχνησα και είπα να μην αναρτήσω και αντίστοιχα χειροποιήματα στο blog αλλά η φετινή χρονιά προμηνύεται παραγωγικότερη σε όλους τους τομείς και για όλους!

Σημασία δεν έχει η στιγμή, ο χρόνος, αλλά το να ζήσουμε πραγματικά όσο πιο κοντά μπορούμε όπως εμείς το επιθυμούμε. Καλή χρονιά με κάποια δημιουργήματα μου για μικρούς και μεγάλους και σας χαιρετώ με τις καλύτερες ευχές και το εξής χειροποίημα για ένα ευτυχισμένο 2020:

Να αγαπάς δυνατά,

Να μιλάς σιγανά,

Να παίζεις ζωηρά,

Να συμμετέχεις ενεργά,

Να διασκεδάζεις (πιο) συχνά,

Να σκορπάς αγκαλιές και φιλιά,

γιατί τι σου μένει τελικά?

Στο μυαλό ή/και στην καρδιά?

Σκέψεις αγνές σαν τα μικρά παιδιά,

μην αντιστέκεσαι καν στη φθορά,

σε συναντά τότε κάτι πολύ βαθιά,

σαν να ναι η πρώτη και η τελευταία φορά,

θυμήσου και την πρότερη σου Χαρά,

φύλαξε τη σαν θησαυρό σε θάλασσα πλατιά,

να μην τη βρει και τη χαλάσει η νυχτιά,

λένε "φύλαγε τα ρούχα σου, να έχεις τα μισά",

θα χρειαστείς βοήθεια, σιγουριά από χέρια τρυφερά,

να μη σε χαλάνε, να πορευτείτε στο μετά,

σε νερά καθάρια, ήρεμα και γαλανά...

Αν στο τέλος βρείτε άκρη σε όλα αυτά,

το μαζί είναι λίγο, το για πάντα μοιάζει μακρυά,

αλλά αξίζει το ένα βήμα πλάι-πλάι τη φορά!!

Ξεκάθαρα Αγάπη, σας εύχομαι, ΦΙΛΙΆ!