Η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να `ρθει...

Στίχοι από το τραγούδι "Η ευτυχία είν΄ αυτό"  σε στίχους, σύνθεση και τραγούδι Μανώλη Φάμελλου από το ομότιτλο album του, το έτος 2000: Η ευτυχία είναι αυτό...

Και κάπως έτσι προχωρούν τα χρόνια, έρχονται δύσκολοι καιροί και πρωτόγνωρες καταστάσεις για να αναρωτηθούμε :

Υπάρχει αληθινή ευτυχία?

Διαρκεί ο έρωτας για πάντα?

"Ο έρωτας μοιάζει με την αναπνοή. Δεν μπορείς μόνο να εκπνέεις χωρίς να εισπνέεις. Αν σταματήσει η εισπνοή, αν δεν γίνει η ανταπόδοση του αισθήματος, χάνεται η αναπνοή, χάνεται ο έρωτας." Honoré de Balzac

Γίνονται όλα για κάποιο λόγο?

"Οι περισσότεροι άνθρωποι της δράσης πιστεύουν στη μοίρα και οι περισσότεροι άνθρωποι της σκέψης πιστεύουν στην προνοητικότητα. " Honoré de Balzac

Τελειώνει ποτέ η αγάπη?

Αισθάνεται κανείς τρυφερό το χάδι?

Εκφράζονται τα συναισθήματα?

Σκέφτεται ο ένας τον άλλον? Ή είναι πιο καλή η μοναξιά?

"Η μοναξιά είναι εντάξει, αλλά χρειάζεσαι κάποιον να σου λέει ότι η μοναξιά είναι εντάξει." Honoré de Balzac

"Καλύτερα να είσαι μόνος παρά με κακή παρέα." Dr. Thomas Fuller

Είναι αρκετά λοιπόν αυτά που παραμένουν αναπάντητα ερωτήματα, τα οποία άλλοτε τα φιλοσοφούμε μόνοι ή με παρέα και άλλοτε τα συζητούμε (από social distancing πλέον). Συνήθως, μερικώς και ουχί ανιδιοτελώς αυτά απαντώνται. Διότι δύσκολα γίνεται να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς και να επενδύουμε χωρίς περιττά λόγια σκέψεις και συναισθήματα. 

Άλλωστε, το να εξωτερικεύσουμε τα έσω μας από κοντά σε φίλους ή γνωστούς, δεν είναι καν στον παρόντα χρόνο δυνατό στην απλή καθημερινότητα που ζούμε όλοι...

Κάπως έτσι, με πολλά ημιτελώς ολοκληρωμένα, βαδίζουμε για το τέλος του έτους...

Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, δεν είναι εύκολη η δημιουργία για μένα. Παρόλο που διανύουμε μία περίοδο με χριστουγεννιάτικες κατασκευές και διάθεση... 

Με αφορμή πάντα τα όσα λέγονται και δεικνύονται  ανωτέρω, πάμε για ένα ακόμη χειροποίημα:

Είναι μία στιγμή,

που σου αλλάζει τη ζωή,

να πιστεύεις ότι θαύμα είναι ,

το γέλιο, η ευτυχία, και η αγάπη μαζί,

αστέρι φωτεινό να σε οδηγεί,

στους αιώνες τώρα διαρκεί,

πίστη λέγεται ή ενέργεια μεταφυσική,

στην πλάση όλη κατοικεί,

θεωρούμε ότι είναι δυνατή,

να μελετηθεί χωρίς να αλλοιωθεί,

πηγαία να μένει ανέγγιχτη η σκέψη αυτή,

ότι μπορεί ξανά και ξανά να λυθεί,

το μυστήριο που δημιουργεί, 

αυτό που ο καθένας βαθιά μέσα του ποθεί,

να ονειρευτεί και να χαρεί,

με την καινούργια χρονιά να του συμβεί!

Με τον προσμονή για μια σαφώς καλύτερη χρονιά, με αισιοδοξία και χαρά!

Εάν πιστεύεις, νομίζω ότι αρκεί... για όλα... Εάν πιστεύεις τότε υπάρχει...

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΈΣ!

ΓΕΜΑΤΕΣ ΥΓΙΕΙΣ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ!

ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΛΑ!

ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ ΠΟΛΛΑ !

Πολύ πριν σε συναντήσω εγώ σε περίμενα...

Μία φράση από το ποίημα " Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας" του Τάσου Λειβαδίτη φέρνει ωραίες αναμνήσεις από συμβάντα που μας σημάδεψαν στη ζωή.

Κάτι σαν το deja-vous που λένε οι Γάλλοι και διάφορα τέτοια συναφή...

Μέσα από τη γενικότερη αναζήτηση του γιατί μας συμβαίνουν αυτά που μας συμβαίνουν και επειδή χρόνο προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω τους λόγους που μας ωθούν να γνωρίσουμε κάποιους καλύτερα ή μας απωθούν από άλλους έχω σπαταλήσει τελικά αρκετό μέσω match-making, καταλήγω σε μερικώς συμπερασματικά αδιέξοδα στον ερωτικό λαβύρινθο (για τους άλλους πάντα λέμε...). Άγνωστες οι υποκειμενικές παράμετροι του καθενός μας άλλωστε...

Σε αυτό βοηθάει και η ανάλυση του Jacques-Alain Miller ψυχαναλυτή και συγγραφέα, ιδρυτικό μέλος και πρόεδρο της World Association of Psychoanalysis που εξηγεί ότι " το να είσαι ερωτευμένος με κάποιον δεν είναι αρκετό για να είναι ερωτευμένος και εκείνος μαζί σου. Αν σε έχω ερωτευτεί, είναι επειδή είσαι αξιαγάπητος. Εγώ είμαι αυτός που ερωτεύεται αλλά και εσύ ανακατεύεσαι σε αυτό, επειδή υπάρχει κάτι σε εσένα που με κάνει να σε ερωτευτώ. Είναι αμοιβαίο, επειδή υπάρχει ένα πίσω-μπρος: η αγάπη που έχω για εσένα είναι το ανταποδοτικό αποτέλεσμα του αίτιου της αγάπης που είσαι για μένα. Έτσι εμπλέκεσαι και εσύ. Ο έρωτάς μου για εσένα δεν είναι απλώς δικό μου ζήτημα αλλά και δικό σου. Ο έρωτας μου λέει κάτι για σένα που πιθανώς να μην το γνωρίζεις. Αυτό δεν εγγυάται ούτε στο ελάχιστο ότι κάποιος θα ανταποκριθεί στον έρωτα του άλλου: όταν αυτό συμβαίνει είναι πάντα της τάξης του θαύματος, δεν υπολογίζεται προκαταβολικά. Είναι αυτό που ο Freud ονομάζει Liebesbedingung, η κατάσταση της αγάπης, το αίτιο της επιθυμίας. Είναι ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό ή σύνολο χαρακτηριστικών που οδηγούν το άτομο να επιλέξει τον/ την αγαπημένο/η. Αυτό διαφεύγει εξ’ ολοκλήρου των νευροεπιστημών, επειδή είναι μοναδικό σε κάθε άνθρωπο, εξαρτάται από την μοναδική προσωπική του ιστορία. Είναι αλήθεια ότι στους άντρες βρίσκεις τέτοια αίτια επιθυμίας, τα οποία είναι όπως τα φετίχ. Η παρουσία τους είναι απαραίτητη για να πυροδοτηθεί η διαδικασία της αγάπης. Μικροσκοπικές ιδιαιτερότητες, ενθύμια του πατέρα, της μητέρας, του αδελφού, της αδελφής, κάποιου/ας από την παιδική ηλικία επίσης παίζουν σημαντικό ρόλο στην επιλογή ερωτικού αντικειμένου από την γυναίκα. Αλλά η γυναικεία μορφή της αγάπης είναι περισσότερο ερωτομανιακή παρά φετιχιστική: θέλουν να αγαπηθούν και το ενδιαφέρον, η αγάπη, που τους δείχνεται είναι συχνά sine qua non για την πυροδότηση της αγάπης τους ή τουλάχιστον της συγκατάθεσής τους. Αυτό το φαινόμενο βρίσκεται στην βάση του φλερτ των ανδρών προς τις γυναίκες."

Συνήθως επίσης αναρωτιόμαστε εάν θα αντέξει αυτή η αιτία της επιθυμίας, η κατάσταση αγάπης, στο χρόνο. Παράγοντες που μου μοιάζουν να επηρεάζουν είναι πέρα από την πρώτη ματιά-παρουσία, η χημεία, ο διάλογος, οι  επικρατούσες χρονικές συνθήκες καθώς και η γενικότερη περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Ακόμα και εάν η κοινωνία μας επιτάσσει κάποια πρότυπα επιτυχημένου ζευγαρώματος, ή την ευκολία σύναψης σχέσεων μέσω της εμπορευματοποίησης του έρωτα σε δημοφιλή sites, social media και τηλεοπτικές εκπομπές.

Το ιδεώδες μοντέλο του επ'αόριστον έρωτα χάνει τη δυναμική του στο κατεξοχήν νεανικό ανθρώπινο δυναμικό, έναντι του γρήγορου ραντεβού και ενός πλήθους εναλλακτικών, διαδοχικών, ακόμη και ταυτόχρονων ερωτικών σχέσεων. Ότι γρήγορα ανθίζει, γρήγορα μαραίνεται... και θέλει ενδιαφέρον πραγματικό, επιμονή, υπομονή, διάθεση, φιλότιμο, επαγρύπνιση και ικανότητα να προσαρμόζεσαι στις αλλαγές του γρήγορου, του εύκολου, του ανεμπόδιστου, του γλυκού και κατά τ' άλλα συχνά πυκνά πικρού συμβάντος του έρωτα.

Το κέντημα αυτό είναι ένα από τα πρώτα μου...

Το γνωστό σήμερα χειροποίημα αναφέρεται εν μέρει σε όλα αυτά...

 

Σκύψε, μύρισε, κόψε ένα λουλούδι που σου ταιριάζει αλχημιστή,

να φτιάξεις όμορφη ιστορία, για ερωτευμένους ταιριαστή.

Σκύβει, κόβει και αναφωνεί : Ένα τριαντάφυλλο αξίζει χωρίς τα αγκάθια του να πορευτεί?

Αφαιρώντας όμως τ' αγκάθια του, η ρίζα του έμεινε μισή, έρημη, μοναχή , κόκκινη κλωστή.

Αφήστε λέει τότε τα λουλούδια ήσυχα ν' ανθίσουν στην πλάση αυτή

και ξεκινώντας την ιστορία του θα δείτε πως πλέκει το καλό και το κακό μαζί :

Ένα μεσημέρι του Αυγούστου κοντά στην Κυριακή,

βγήκα να κάνω μπάνιο σε θάλασσα αλμυρή,

να' σου μπροστά μου βλέπω εικόνα μαγική,

εσένα να γεμίζεις ευωδία την γύρω περιοχή!

Είχες μια όψη ολόγλυκη και χαμογελαστή,

ήταν μάλλον μια βόλτα σου, συνηθισμένη, οικογενειακή.

Μα η καρδιά μου εχάθη, βυθίστηκε σ΄αυτήν την εξοχή,

κι αγάπησα εκείνη και κάθε σου στιγμή.

Αν μπορούσα να πάγωνα τον χρόνο με την ψυχρή του λογική,

και να μου φώναζα  προχώρα σε ότι προστάζει η ψυχή,

τη δύναμη μονάχα βρες μου να γυρίσει η προσευχή,

που έκανα μια νύχτα για να έρθεις να με βρεις,

και να σε αγκάλιαζα ξανά απ' την αρχή,

πιο σίγουρα αυτή τη φορά, να πάρω κι άλλη αντοχή.

Δε θα ζητούσα χάρη , τίποτα για ανταμοιβή,

ούτε όνειρο να ξεκινήσει, μα αγάπη πρωτότυπα μοναδική!

 

 

 

Counting stars...

Τραγούδι των One Republic, το όποιο με ωθεί στην σκέψη ότι απ' αρχής αυτού του κόσμου οι άνθρωποι προσπαθούν, αναζητούν και βρίσκουν εξηγήσεις για τη δημιουργία του, είτε φυσικά, είτε φτάνωντας μέχρι και στα μεταφυσικά μελετώντας κυρίως άνωθεν, όπως τα άστρα. 

Πόσο ομοιάζει η ανθρώπινη φύση αλήθεια με τα άστρα: αποτελούμενη από τα ίδια χημικά στοιχεία όπως το Σύμπαν μας, με κανόνες παρόμοιους με αυτούς που διέπουν το ανθρώπινο είδος και τη δημιουργία ουράνιων σωμάτων, την ύλη ας πούμε και την αντι ύλη. 

Αναρωτιέμαι επίσης χαμηλόφωνα κάτι υπαρξιακά, όπως το ποιος βέβαια άναψε αυτά τα φώτα στο ουράνιο Σύμπαν μας? Βρίσκει κάποιος ας πούμε, λογική στην αγάπη? και κάπως λύνεται το θέμα μουσικά με το we share the same stars ...παραφράζοντας το τραγούδι "Wire to wire" των Razorlight...On our bodies we share the same scar Love me, wherever you are..." 

Ή στο κλασικό πλέον ελληνικό "Σαν να μην πέρασε μία μέρα" του Γ. Δημητριάδη: 

...Κι όμως έμοιαζες να ψάχνεις κάτι για να πιαστείς 

Θυμήθηκα τότε που μου έδειχνες ένα αστέρι 

Και μου `λεγες φέρ’ το εδώ κάτω αν μπορείς 

Και ξέρεις εγώ προσπάθησα, ξέρεις 

Να το φέρω κοντά να τ’ αγγίξεις κι εσύ 

Μα τρόμαξες τόσο απ’ το φως και τη σκόνη 

Κι έτρεξες γρήγορα κάπου να κρυφτείς..." 

Βέβαια τα ερωτήματα μένουν αναπάντητα, στο μυαλό πολλών όμως φαντάζομαι ότι έχει βρεθεί η απάντηση.. 

Παραθέτω και κάποιους εξαιρετικούς παραλληλισμούς από το βιβλίο του Δ. Σιμοπουλου "Είμαστε αστρόσκονη"..:

"Το Σύμπαν δεν είναι παρά μία μουσική συμφωνία της οποίας οι νότες είναι άτομα σε συνδυασμούς απίστευτα πολύπλοκους, αν και βασίζονται σε απλούς φυσικούς νόμους... Κι όμως, η μονιμότητα και η σταθερότητα των άστρων είναι μόνο φαινομενική. Γιατί όπως και εμείς, τα άστρα γεννιούνται, εξελίσσονται και κάποια στιγμή πεθαίνουν. Γιατί όλα τα άστρα κάποια μέρα θα πεθάνουν. Θα πεθάνουν ακριβώς επειδή λάμπουν. Όταν γεννιέται ένας άνθρωπος, δεν ξέρει ποτέ κανείς, τουλάχιστον προς το παρόν, πότε θα πεθάνει. Στην περίπτωση όμως των άστρων γνωρίζουμε ότι το πότε θα έρθει ο θάνατος τους αποφασίζεται βασικά τη στιγμή της γέννησης τους... Με το "εκρηκτικό" τέλος δηλαδή ενός άστρου απελευθερώνονται όλα τα χημικά στοιχεία που είχαν δημιουργηθεί στην καρδιά του κατά τη διάρκεια της σύντομα σχετικά ζωής του, καθώς και πολλά άλλα που σχηματίστηκαν τη στιγμή της έκρηξης... Αφού μπορούμε πλέον να ακούσουμε "τους ψιθύρους" του Σύμπαντος, μιας και οι συχνότητες των βαρυτικών κυμάτων είναι από εκείνες που μπορεί να αντιληφθεί το ανθρώπινο αυτί. Κι έτσι, στο άμεσο μέλλον υπολογίζεται ότι θα υπάρξουν ακόμα πιο μεγάλες δυνατότητες... την ύπαρξη των ψιθυρισμών αυτών του Σύμπαντος από τη βίαιη μετακίνηση μεγάλων μαζών είχε προβλέψει ο Einstein πριν από 100 χρόνια, υποστηρίζοντας ότι θα είχαν τη μορφή πτυχώσεων ή ταλαντώσεων στη δομή του χωροχρόνου από τις βίαιες μεταβολές σωμάτων με τεράστιες μάζες... Γιατί γνωρίζουμε πλέον ότι το αποτέλεσμα της ολοκληρωτικής κατάρρευσης ενός γιγάντιου άστρου είναι πάντοτε μια τέλεια, σφαιρική μαύρη τρύπα, όποια και αν ήταν τα χαρακτηριστικά του άστρου που τη δημιούργησε... Φυσικά τα πάντα είναι σχετικά... Οπότε εάν κόψετε κάποιο λουλούδι, ή δοκιμάσετε ένα φρούτο, ή χαϊδέψετε το πρόσωπό σας, ακουμπάτε κάποιο άστρο. Γιατί όλα αυτά, κι οτιδήποτε άλλο υπάρχει γύρω μας, είναι κομμάτια κάποιου άστρου... 

Τελικά τα άστρα μιλούν για εμάς όπως εμείς για εκείνα? Και αν έχουν γραφτεί γι' αυτά άπειρες σελίδες, τραγούδια, ποιήματα, πραγματείες, εργασίες.... 

Όπως και να έχει τα άστρα υπάρχουν... και η αγάπη υπάρχει γι' όλους, αρκεί... να σηκώσεις το βλέμμα ψηλά και να κοιτάξεις εκεί που οδηγεί τον καθένα μας το δικό του φως, το δικό του "μοναδικό" άστρο!

Ήταν κάποτε μια μέρα πληκτική και βαρετή,

τη φώτισες ώστε να γίνει μαγική κι εκπληκτική, 

φανταστική σε βαθμό υπερθετική, 

μέρα και νύχτα γέμισες το ουράνιο πανί,

είχες χάρη εξαιρετική, χαμόγελο πλατύ,

έμοιαζε να είναι η πλάση για σενανε μικρή,

πώς να εκφράσεις σε μία λέξη αυτήν τη φωτεινή ροή, 

ροπή προς κάθε κατεύθυνση να ξεχυθεί αγάπη δυνατή, 

πηγαία, μοναδική, πέρα από κάθε λογική, 

μαθηματικώς λες να μπορεί να εξηγηθεί,

με εξισώσεις να λύνονται τα συναισθήματα σε τούτη τη ΖΩΉ?

"And when the road stops, I'm gonna keep on, until I end up in the place that I belong..."

Τραγούδι του Kwabs με τίτλο WALK μου άρεσε από παλιά στο ραδιόφωνο, και κάπως έτσι μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να γράψω για αυτά που μας ωθούν παραπέρα. Συνήθως θέλουμε να αλλάξουμε μία στάση ζωής που δε μας ικανοποιεί και επειδή επιδιώκουμε πάντα το καλύτερο για τον εαυτό μας, οφείλουμε να κοιτάμε μόνο μπροστά. Στο διάβα μας συναντάμε διάφορα εμπόδια, ανθρώπους που αξίζουν και που δεν αξίζουν καν, και κρατάμε συνήθως μέσα μας τα θετικά ή άντε και κάποιο μυστικό κατά δικό μας για να νιώσουμε ότι είμαστε καλύτερα μόνοι μας παρά να μοιραζόμαστε το χρόνο μας με κακή παρέα.
Λίγες και δυσεύρετες οι καλές παρέες, και οι περισσότεροι το δικό τους χαβά έχουν και κατακαλόκαιρο όντας μία παύση εργασιών κεντήματος επιβάλλεται και επιστρέφοντας θα δούμε.
Καλά μπάνια, καλό καλοκαίρι και καλή ξεκούραση σε όλες και σε όλους σας...
Να μένετε υγιείς, χαρούμενοι και καλή καρδιά!

Και το γνωστό χειροποίημα:

όταν ήμουν μωρό σκεφτόμουν το μπιμπερό,
μεγαλώνοντας έπινα σε ποτήρι στρογγυλό,
όχι πολύ βαθύ ούτε και ρηχό,
τόσο ώστε να συγκρατεί το κατάλληλο νερό,
να μη χρειάζεται γέμισμα συχνό,
δεν πίνω άλλωστε πολύ, ποτέ σχεδόν ποτό,
θα ήθελα να πιστέψω ότι γίνεται βύσσινο καλό,
υποβρύχιο καλοκαιρινό,
και με αγάπη ντύνεται όλο αυτό, 
με αναμνήσεις από χρόνο παλιό,
δίνουν έστω χαμόγελο γλυκό.

"Το σύμπαν δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία τυχαία διακύμανση του τίποτα..."

Λίγο αποκαρδιωτικό ακούγεται, αλλά κάπως έτσι συνδέεται η κβαντική φυσική με την υπαρξιακή φιλοσοφία...Κι αυτό χωρεί πολύ συζήτησης εκτός της παρούσας ανάρτησης και δικής μου εξειδίκευσης η/και εξιδανίκευσης θα ελεγα.

Τώρα αν η καθημερινότητα είναι ικανή να μας προσφέρει πολλά ώστε να πιστεύουμε στην τυχαιότητα  είναι γεγονός εύκολα αποδεκτό για πολλούς από εμάς. Εάν δε, μας αφαιρέσουν το κριτήριο της επιλογής, μηπως τότε γινόμαστε απλά πιόνια σε κάποιο παιχνίδι εκτός των δικών μας κανόνων, ορίων και γνώσεων;

Τα δύο κατεξοχήν θέματα που με απασχολούν είναι αφενός η τύχη (που κυρίως την αναφέρω σε αναρτήσεις του παρόντος ιστολογίου) και αφετέρου η μοναξιά (που όλο τη κενταω στα χειροδημιουργήματα μου). Μάλλον η αιτία κρύβεται στο ότι αυτό που αποφεύγουμε είτε μας συναντα υποσυνείδητα ή το εξωτερικευουμε πλήρως θέλοντας να το ξορκίσουμε.
Πόσα κάδρα με πριγκίπισσες μόνες, έχω κεντήσει; Αρκετά θα έλεγα εξ αρχής μέχρι την πρόσφατη γοργόνα ηρωίδα σε παραμύθι που ακολουθεί .

"Κάνουμε την καλύτερη δουλειά όταν είμαστε μόνοι. Καλύτερα να περάσεις τον χρόνο σου με ένα καλό βιβλίο παρά με έναν άδειο άνθρωπο." δηλωνει γνωστός  Ρώσος ψυχολογος- ψυχοθεραπευτής  Michail Litvac.

Εκείνες στέκονται όμορφες-ωραιοποιημένες, ατάραχες, φωτογραφικά τέλειες, αναπαραστάσεις στιγμιότυπων ήρεμης κίνησης, άτρωτες, ευγενικές, παράλληλα ερωτικές, ιδιαίτερες, αξέχαστες, προσφέροντας ευχαρίστηση για όποιον τις θαυμάσει αλλά μήπως εάν τις γνωρίσει κάποιος καλύτερα ν' απογοητευτεί;
Και γιατί αρκούνται στο να στέκουν μόνες τους, χωρίς να πλαισιώνονται με κάποια παρέα, ανδρική ή μη; Είναι γιατί μία τέτοια παρουσία θα ήταν προφανέστατα περιττή, ή αυτάρεσκα αρκούνται στη δική τους μόνο ομορφιά; Δεν χρειάζονται κάτι περισσότερο γιατι θα αλλοίωνε την εικόνα τους , θα αφαιρούσε από τη μονοπωλιακή χαρά τους, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα μη ομοιογενές σύνολο;
Μήπως επέλεξα τις συγκεκριμένες φιγούρες γιατί αυτό που αποφεύγω, τη  μοναξιά, το ξορκίζω σε ένα όμορφο πίνακα κεντημένο που μπορεί να σταθεί επάξια μόνος του, με μια μοναχική φιγούρα, που πολλά περισσότερα υπόσχεται στη οπτική μας ευχαρίστηση από ένα ζευγάρι με αμφίβολο αίσια μονότονο τέλος;
Τόσα βλέπουν τα ματάκια μας συχνά και καθημερινά: από την απογοήτευση του έρωτα ενός ψευδώς ιδανικού ζευγαριού, την ατέλειωτη αναζήτηση του τέλειου συντρόφου, του προσδοκώμενου άμεμπτου πρίγκιπα με όλα τα καλά, που εύκολα εντέλει διαψεύδονται τα όνειρα της αιώνιας αγάπης, του ανέφικτου happy end,του ατέρμονα έρωτα, του να αγαπάς κάποιον μέχρι θανάτου αντί του να ζεις μαζί με αυτόν...
Να που όλα καταλήγουν σαν να είναι  η μοναξιά ασυνείδητα ομορφότερη, πληρέστερη και πιο ολοκληρωμένη εικόνα (ενός μόνο ατόμου) από ένα καθώς πρέπει, δήθεν αγαπημένο τέλειο ζευγάρι λιγότερα άξιο για κέντημα.
Τελικά όλα είναι τυχαία ή μήπως θέμα επιλογών; μας βρίσκουν εκείνα ή εμείς αυτά; Υπό αμφισβήτηση...
Σας χαιρετίζω με ένα χειροποίημα δικής μου έμπνευσης, σχετικής θεματολογίας με τα προαναφερθέντα κατά τα γνωστά :

Στάσου μια στιγμή,
Δες μια εικόνα μαγική,
Να είμαι εγώ κι εσύ,
Σε ένα αστέρι απλά μαζί,
Ίσως αν γνωρίζαμε το γιατί,
Αλλά αυτό μάλλον δεν αρκεί,
Να κεντηθεί, ή να ζωγραφιστεί,
Να γράφτει σε άγραφο χαρτί,
Να γίνει ποίημα, άξιο τέχνης ακριβής,
Ή και τραγούδι μελωδίας ξακουστής,
Θα σε συμβουλευα για αρχή,
Ξεκινά μ' ένα Σ αγαπώ πολύ ,
Που να εξελιχθεί σε ιστορία αληθινή,
Αν το βρεις σε δύο ανθρώπους,
Κάντο τότε εικόνα παντοτινή,
Πάνω σε καμβά ή στην ίδια τη Ζωή....

"Κάθε άνθρωπος πρέπει να επιλέγει πόση αλήθεια μπορεί να αντέξει..."

Πόσο μου αρέσει αυτή η φράση του γνωστού ψυχοθεραπευτή - συγγραφέα Irvin D. Yalom.

Πόσο χαιρόμαστε μερικές φορές με απλά τηλεφωνήματα, απλές συνομιλίες, απλά καθημερινά πράγματα και ασχολίες που μας έλειψαν λίγο η πολύ αυτό διάστημα του περιορισμού μας σε λίγα τετραγωνικά μέτρα .

Επιπλέον, η ενασχόληση ειδικά αυτήν την περίοδο με εκπαιδευτικά και ψυχαγωγικά θέματα για παιδιά κατέστη εν μέρει επιτακτική καλύπτοντας το κενό των σχολικών ωρών και δραστηριοτήτων.

Να αναφέρω ότι γνωρίζω πλέον πλήθος (και ήθος !) πολλών παραμυθιών, κλασικών ως επί των πλείστων αλλά και μερικών νεότερων, με αυτό το ευτυχές τέλος να τα κυριεύει πάντα, σαν να δίνει τη λύτρωση στον αναγνώστη που την επιζητά για να διαβάσει παρακάτω και να περάσει την ώρα του με αισιόδοξες σκέψεις πέραν της κοινής λογικής και ωμής πραγματικότητας. Ίσως γιατί η ίδια η ζωή ομοιάζει περισσότερο σε φανταστική ιστορία, με όχι και τόσο πρωτότυπο σενάριο και με σκηνοθετική ανεπάρκεια καθότι θα απαιτούνταν χιλιάδες βοηθοί σκηνοθέτες τουλάχιστον για να οργανώσουν τα εκατομμύρια ηθοποιών και άλλα τόσα εκατομμύρια κομπάρσων ώστε να ζήσουν όλοι στο τέλος καλά και εμείς καλύτερα ..happily ever after στην επικρατούσα γλώσσα ...

Μας λείπει αυτό το χαρούμενο τέλος στην καθημερινότητα και το επιδιώκουμε στα φανταστικά έργα μυθοπλασίας μερικά από τα οποία είναι αριστουργήματα σύλληψης ιδέας, συγγραφής και πλοκής;

Από τα πιο μικρά έως τα μεγάλα έργα προκύπτουν ενδιαφέρουσες σκέψεις, και πάντα ο καθένας στέκεται στο σημείο που εκείνον τον εκφράζει περισσότερο και αναλόγως την εποχή, τη ψυχολογική του κατάσταση και την εν γένει παιδεία του ...

Θα περιοριστώ να εκφράσω τη δική μου αναζήτηση της χαράς σε όλα τα γραπτά κείμενα που με ωθεί να ονειρευτώ, να φανταστώ, να εσωτερικεύσω αυτή την αίσθηση και να την εξωτερικεύσω μετά π.χ. με ένα κέντημα, με ότι καθείς ευχαριστιέται σε κάθε περίπτωση ας πούμε.

Λίγες οι πραγματικές χαρές, και αξίζει να μοιράζονται προφορικά ή γραπτά για να πληθαίνουν και ίσως τότε γίνουν όλα καλύτερα!!!!....

Σας χαιρετώ προσωρινώς ελπίζω και προσεχώς καλύτερα που λένε... με ένα χειροποίημα πάντα:

Τι ήθελα το τώρα,
Μου ήρθε το μετά,
Καλύτερα μου είπαν πάρτο,
Γιατί κι αυτό θα χαθεί πιθανά,
Μα γελάστηκα και ήρθε το ύστερο αργά,
Προσπάθησα να σώσω το αύριο σήμερα,
Αλλά αντί και γι αυτό μου έστειλαν κάτι κείμενα,
Χωρίς νόημα προφανές στα σίγουρα,
Λέξεις κλειδιά και σκόρπια αινίγματα,
Πήρα χαρτί μολύβι να λύσω μπλεγμένα σύρματα,
Τηλεφωνικές γραμμές μου φάνηκαν μα ήταν τρίμματα,
Χωρίς αφέντη πράγματα του νου, φαντασίας αποκυήματα,
Ψάξε βρες ποιος θέλει κάτι να σου πει με τα ποιήματα,
Αν τελικά βρεθεί στείλε του Χαιρετίσματα !

Βήματα γοργά πάμε για άλλα ...προσεχώς καλύτερα...

Πηγή: https://melaplanet.com/i-proetoimasia-toy-doroy-mas-kai-ta-aproopta-telos-kalo-ola-kala/

Είναι τόσα που θέλω να σου πω, που δεν υπάρχουν λόγια...

Στίχοι παραφρασμένοι από γνωστά ελληνικά άσματα, τα οποία δεν αναφέρω εδώ όχι για πολλούς λόγους αλλά για έναν και μόνο. Στο ότι αναφέρομαι συγκεκριμένα σε αυτή τη φράση που για συγκεκριμένο λόγο έχει χαραχτεί στη μνήμη και περισσότερο στη ψυχή μου ...

Αληθινά, πόσα θα θέλαμε να μοιραστούμε απλώς και μόνο με λόγια? Ακόμη ίσως και χωρίς λόγια κάποιοι να έχουν το προνόμιο να μας καταλαβαίνουν...

Σπάνιο έως ανέφικτο λέγεται, εκτός και αν ομοιάζει κανείς σε χαρακτήρα και έκφραση συναισθημάτων τόσο πολύ με κάποιον που θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν δια της σιωπής? 

Από την άλλη πλευρά, πόσες παρεξηγήσεις θα μπορούσαν έτσι να αποφευχθούν διότι απλά δεν θα υφίστανται από μία λάθος ερμηνεία λεχθέντων λέξεων. Μερικές φορές οι λέξεις μας βοηθούν να καταλάβουμε, να εξηγήσουμε γεγονότα, να εξωτερικεύσουμε συναισθήματα, να περιγράψουμε καταστάσεις αλλά πιο συχνά παρερμηνεύονται κείμενα και χάνεται τελείως το νόημα τους. 

Γι' αυτό οι αρχαίοι έλεγαν το "λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν".

Σ' αυτό το σκεπτικό βασίζεται η σημερινή φωτογραφία του πρόσφατου χειροποιήματος μου, που τελείωσε αυτόν τον καιρό, μετά από κόπο και δυσκολίες εν μέσω δύσκολων καιρών για πριγκίπισσες...

Σας το παρουσιάζω από την ανάποδη! Διότι θαρρώ ότι είναι αρκετά εμφανές και προσεγμένο ακόμη και έτσι, αλλά κυρίως γιατί θέλω να τονίσω ότι σε στιγμές που δεν βλέπουμε τόσο την εξωτερική εύμορφη πλευρά των πραγμάτων, εκτιμούμε περισσότερο τα "έσω" και αποφεύγουμε τυχόν παρερμήνευση των όσων θέλουμε να φανούν.

Το ζητούμενο σε κάθε πρώτη τέτοια παρουσίαση, είναι τα "έσω" να είναι το ίδιο ενδιαφέροντα, καθάρια, ειλικρινή, ανεπιτήδευτα, άξια και ευπαρουσίαστα με τα "έξω". Αναφέρομαι σε πολλά "έσω" του χαρακτήρα μας, είτε αφορούν συναισθήματα, σκέψεις, πράξεις, μη εκπεφρασμένα λόγια...

 Άλλωστε μια εικόνα για ν' αξίζει χίλιες λέξεις, κρύβει πολύ λιγότερα από τους ανθρώπους που θα μιλούσαν γι' αυτά τα "έσω" τους με χίλιες τουλάχιστον λέξεις (χωρίς καν περιορισμό των λέξεων) και εξηγεί συναισθήματα ίσως καλύτερα και από αντιστοίχου μεγέθους ποιήματα ...

Πόσα να χωρέσουν άλλωστε σε 13x8 διαστάσεις? Θα ήταν λίγο ανεπαρκή έως μη ολοκληρωμένα νοήματα. Η λιτότητα βέβαια υπάρχει στις λέξεις, ειδικά στην αρχαία ελληνική γλώσσα, εκεί όπου βλέπουμε τη μετάφραση στη νέα ελληνική ν' απαιτεί περισσότερες λέξεις για να εξηγήσει το ίδιο νόημα. 

Πόσο ολιγαρκείς θα ήμασταν εάν σε όλα βρίσκαμε το αληθινό νόημα σε λίγες λέξεις, λίγες εικόνες, λίγα tweets, λίγα emails?

Η επιλογή ήταν πάντα προνόμιο του ανθρώπου, ως έλλογο ον, να διαλέξει το δρόμο που επιθυμεί για τη δική του ευδαιμονία. Λίγα ή πολλά, ολιγαρκής ή υπερβολικός , ο καθένας έχει το δικαίωμα να ψάχνει αυτό που τον εκφράζει καλύτερα στη ζωή και αν είναι η αλήθεια του να την υποστηρίζει.

Να είμαστε όλοι καλά και όλα γίνονται..

Σας αφιερώνω και το παρακάτω χειροποίημα:

Είναι χάρισμα,

είναι τιμή,

απλό να 'ναι το βάδισμα,

στην πολή ή την εξοχή,

μα πιο πολύ στη θάλασσα ή τη λίμνη,

η κόρη αυτή, διάλεξε ανθρώπινη μορφή,

για να γευτεί τις χάρες της ζωής, 

έρωτα, αγάπη και Χαρά διπλή!

Δυνατή ή τυχερή, 

μοιράζεται καλύτερα όποιος έχει βαθιά ψυχή.

Υγεία πάντα, υγεία πολλή

και όλα παίρνουν μορφή καλή!

Εκτιμούμε περισσότερο αυτό που χάνουμε....

Δύσκολες μέρες, δύσκολες  καταστάσεις, ακραίες συνθήκες, ακραία μέτρα, καταιγισμός πληροφοριών, καλές και κακές ειδήσεις, διφορούμενες απόψεις, πρωτόγνωρα συναισθήματα, περιορισμός της ελευθερίας κινήσεων όχι εν καιρώ πολέμου αλλά εν καιρώ ειρήνης, ψάχνουμε μια άκρη του νήματος και δεν βρίσκουμε καν την έξοδο από τον λαβύρινθο...

Δεν έχω να προσθέσω κάτι, είναι μια πολύ ψυχοφθόρα περίοδος έτσι κι αλλιώς ...

Θα περιοριστω στο παραμύθι το οποίο κέντησα, τη γνωστή Σταχτοπούτα, σε νέα εκδοχή κορνιζαρισματος, γιατί όλα εξαρτώνται και από το περιτύλιγμα άλλωστε.

Καλό είναι να καταφεύγουμε στα παραμύθια ειδικά στο όμορφο, ευτυχές τέλος τους!

Το συγκεκριμένο μάλιστα, μας διδάσκει ότι ακόμα και αν όλα πάνε στραβά, με κάποιο τρόπο (η νεράιδα έβαλε το χεράκι της, αλλά ας την ονομάσουμε από μηχανής θεός, σύμφωνα με την αρχαία ελληνική τραγωδία) η ιστορία όσο χαλιά και εάν δείχνει θα εξελιχθεί σε πολύ καλύτερη. Και αν χάνουμε κάτι ...π.χ. εδώ το γοβάκι της η Σταχτοπούτα, στη συνέχεια της πλοκής αποδεικνύεται σωτήριο για την άθλια κατάσταση που βιώνει στο σπίτι της με τη μητριά της και τις ετεροθαλείς αδερφές της.

Στην τελική, ακόμα και αν όλα δείχνουν καταδικασμένα, πιθανον να βιώνουμε τη στραβή όψη, θα έρθει και η θετική πλευρά των πραγμάτων. Ίσως κι αν δεν έχανε το γοβάκι, ο πρίγκηπας δεν θα την έψαχνε ποτέ...

Αν αναλογιστούμε ότι και μεις κάτι χάνουμε, το οποίο το εκτιμούμε καλυτερα, αλλά και κερδίζουμε την υγεία και την αγάπη των δικών μας ανθρώπων.

Για να ζήσουμε όλοι καλά, και ακόμα καλύτερα...

Happy end-keep the faith...

Να γράψω θέλω για ένα παραμύθι,
Δίχως τέλος, δίχως θλίψη,
Να το διαβάζεις και να σου φεύγει κάθε λύπη,
Για να μη χρειάζεσαι κανένα μαντήλι,
Να κρύψεις τα δάκρυα η τη μύτη,
Αλλά η μάσκα έφυγε από τον Ζορο η τον πειρατή-αλητη,
Και έμεινε ως άχρηστος θησαυρος για κάθε σπίτι,
Μην ανησυχείς όμως, που θα πάει, θα βρεθεί η λύση,
Αρκεί να μη ξεχνας της Σταχτοπούτας το παπούτσι!
Έχε το στη τσέπη σου, σα φυλαχτό ζαφείρι,
Και ψάξε μέσα σου βαθιά να μην το ξαναζήσεις!
Μια φορά μονάχα...



Υγιαινετε, Ευτυχείτε!!!

Για πάντα?

Θαρρώ πως αν πιστεύουμε στη μοίρα, την τύχη ή το πεπρωμένο/ειμαρμένη, όπως έχω γράψει σε παλιότερη ανάρτηση του παρόντος ιστολογίου, τότε τα γεγονότα μπορεί να μας εκπλήσσουν κάθε φορά, οι άνθρωποι δε σπανίως...Εκπλήσσει σίγουρα όμως με τα ανθρώπινα μέτρα η αξιόλογη, αξέχαστη, αληθινή και απίστευτη ποιήτρια και ακαδημαϊκός, Κική Δημουλά, που πλέον πέρασε στην "αιώνια ζωή"...
«Δεν μου ήταν ποτέ εύκολο ούτε να συνεννοηθώ με άνθρωπο, ούτε μπορούσα να καταλάβω γιατί δε με κατάλαβαν οι άνθρωποι. Ούτε γιατί ήταν τόσο διαφορετικοί από μένα. Αυτό βέβαια ήταν πάρα πολύ αφελές από τη μεριά μου, αλλά και πάρα πολύ χρήσιμο, γιατί αυτό με είχε σε ένα πολύ γόνιμο παράπονο». 
"Για πάντα; Εάν δεν πεθαίναμε, θα υπήρχε το για πάντα. Όχι στα αισθήματα. Εκεί για πάντα δεν υπάρχει. Ούτε η αγάπη, εκτός από την αγάπη της μάνας για τα παιδιά, αυτή είναι για πάντα. Η άλλη, όταν μιλάμε για φιλίες, για δεσμούς, όψει δεν υπάρχει για πάντα...
Όσο για τον έρωτα, είναι το πιο ευάλωτο αίσθημα που υπάρχει στον κόσμο. Είναι μεγάλη ιστορία ο έρωτας. Είναι αυτό που δικαιώνει την ύπαρξη της ζωής. Το μόνο αντίδοτο στον θάνατο, Αλλά εξαιτίας του έρωτα, ο θάνατος είναι ανυπόφορος. Σκέφτεσαι ότι θα το στερηθείς και αυτό. Ο έρωτας είναι μια έννοια πολύ πλατιά. Δεν είναι ανάγκη να έχεις ανταποπόκριση από κάποιον. Ο έρωτας μπορεί να είναι προς ένα δειλινό, προς μια ώρα, προς έναν άνθρωπο που δεν σε ξέρει.
Ο έρωτας είναι «του ενός βασανισμού…» Έτσι είναι αλλά είναι και κέρδος αυτουνού που αγαπάει. Αυτός που αγαπιέται μπορεί να μην τον ενδιαφέρει να αγαπιέται. Αλλά αυτός που αγαπάει έχει μεγάλη ανάταση, έστω και χωρίς ανταπόκριση μεγάλη.
Δεν ξέρω πως θα είναι ένας μεγάλος έρωτας. Δεν μπορώ να το βάλω στο μυαλό μου. Είναι φθαρτό είδος. Πιστεύω ότι κερδισμένος είναι αυτός που αγαπάει, όχι αυτός που αγαπιέται. Αυτός που αγαπιέται δεν καταλαβαίνει τίποτα...." Απόσπασμα από συνέντευξη της, στις 27/06/2017 στη Μυρτώ Λοβέρδου και στο σύνδεσμο : FACES / ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ
Κάνοντας την αυτοκριτική της είχε αναφέρει εξαίσια σε συνέντευξή της στον Γιάννη Χατζηγεωργίου (Lifo, Ιανουάριος 2018): "Οι αρετές δεν έχουνε μία πλευρά, έχουν και ένα κρυφό πρόσωπο. Μπορεί να είναι ατέλειες. Εκτιμώ πάρα πολύ την ευγένεια, αλλά υποπτεύομαι ότι δεν είναι αμιγής αρετή – έχει πίσω της και μια έλλειψη επιθετικότητας. Φοβάμαι πάρα πολύ να δυσαρεστήσω ανθρώπους, φοβάμαι πάρα πολύ να πω “όχι”. Εκεί το επιχείρημά μου είναι “θα τον προσβάλω αν πω όχι”, “θα κάνω διάκριση αν στον άλλον έχω πει ναι”. Θέλω να είμαι ευγενής, θέλω να είμαι δίκαιη ή δεν θέλω τους πολέμους; Διότι μία διάκριση σημαίνει κήρυξη πολέμου από τον αδικημένο... Η δειλία πάντως καθόρισε τη ζωή μου. Η οποία θα μπορούσε να είναι πολύ ωραιότερη, αν ήμουνα λίγο πιο τολμηρή".

"Υπάρχουν απαντήσεις στο «Πρέπει να είναι πιστή η αγάπη; Κι αν δεν είναι, εμείς τι πρέπει; Με σταυρωμένα τα χέρια ν’ αγαπάμε;», κυρία Δημουλά;
Νομίζω ότι ο μόνος που σίγουρα θ’ απαντούσε «ναι, με σταυρωμένα τα χέρια ν’ αγαπάμε», είναι ο Χριστός... Όσο για τους θνητούς, θ’ απαντούσαν ανάλογα με τη συμβουλή που θα τους έδινε η αντοχή τους... Να μου συγχωρεθεί που σε κάθε απάντηση θα προτάσσω το «νομίζω». Είναι μια ευγενής, ίσως και συνετή συγκάλυψη του ειλικρινούς «δεν ξέρω».

Τι δεν ξέρετε από τη ζωή;
… Δεν ξέρω πώς μπορεί να είναι ωραία. Δεν ξέρω επίσης πώς, ενώ δεν είναι ωραία -τουλάχιστον συνεχώς- είναι επιθυμητή και αγαπητή συνεχώς.

Τι είναι για σας η αγάπη;
Είναι ένα άγνωστο πράγμα… Ένα εντελώς άγνωστο και αβέβαιο πράγμα. Δεν ξέρω τι είναι η αγάπη.

Γιατί το λέτε αυτό;
Γιατί, αγαπητέ μου, δεν ξέρουμε τι είναι η ψυχή. Όπως επίσης δεν ξέρουμε και τι είναι τα αισθήματα. Τίποτα δεν ξέρουμε! Τίποτα δεν είναι σταθερό σ’ αυτό τον κόσμο και τίποτα δεν έχει μόνο μία μορφή διαρκώς. Έτσι και η αγάπη: αλλάζει συνεχώς. Σκεφτείτε πώς η πολλή αγάπη γίνεται ξαφνικά καθόλου αγάπη! Επομένως, ρωτάω κι εσάς, τι είναι η αγάπη;

Δεν είχατε ποτέ τη βεβαιότητα στη ζωή σας ότι αγαπηθήκατε πολύ;
Όχι. Τώρα, αν εννοείτε εάν αγαπήθηκαν τα ποιήματά μου, αυτό είναι μία άλλη ιστορία. Εγώ δεν μπορώ να πω ότι αγαπήθηκα πολύ από πολλούς ανθρώπους. Απ’ τα παιδιά μου, ναι. Απ’ τη μάνα μου, ναι. Από τον Άθω Δημουλά, όσο έπρεπε να αγαπηθώ, γιατί οι υπερβολές δεν είναι ωραίες. Εγώ, ναι, αγάπησα πάρα πολύ. Και τον Άθω Δημουλά, και τις μέρες που περνούσαν, και τις κακές μέρες που περνούσαν…

Πονέσατε πολλές φορές στη ζωή σας;
Το έχω λίγο εύκολο αυτό. Δεν μου κάνει κόπο να πονέσω. Ίσως ξεπονάω εύκολα για τα μικρά πράγματα. Αλλά, τελοσπάντων, πρέπει να πω ότι είμαι ευπαθής, είμαι εύθικτη στον πόνο.

Τότε τι είναι η χαρά;
Είναι κάτι εντελώς στιγμιαίο. Χαρά είναι να μπορείς να εκτοπίζεις τις ανησυχίες.

Η ευτυχία ήταν γνώρισμα μακριά από τη δική σας ζωή;
Έχω ζητήσει πολλές φορές και μετά συντριβής συγγνώμη από καταστάσεις ευτυχισμένες που τις παρερμήνευσα ως φειδωλές ή και αβέβαιες, ενώ δεν ήταν.

Είναι, λοιπόν, η «ευτυχία» μία δύσκολη λέξη για σας;
Δεν είναι δύσκολη, όχι. Γιατί η ευτυχία είναι έτσι κι αλλιώς μία άγνωστη λέξη. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει αυτό το πράγμα στον κόσμο. Εκτός κι αν κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας λέγοντας «είμαι ευτυχισμένος». Τι είναι αυτή η ευτυχία που, αν υπάρχει, δεν μπορούν να την έχουν όλοι άνθρωποι;

Μου αναφέρατε τη λέξη «φιλοδοξία». Υπήρξατε ποτέ φιλόδοξη;
Είναι δυνατόν να μην είμαι και να κάθομαι να γράφω βιβλίο; Ασφαλώς και είμαι. Το πρώτο στάδιο είναι πως έχω κάτι μέσα μου και θέλω να το βγάλω, αλλά υπάρχει και η προσδοκία να αρέσει αυτό, γιατί αν δεν αρέσει δεν μπορώ να το ξαναπάρω πίσω.

Γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις η ποίηση είναι ταυτισμένη με τη μελαγχολία και τη σιωπή; Της απαγορεύεται η χαρά και η φασαρία του κόσμου;
Όχι βέβαια. Ούτε της απαγορεύεται, ούτε την αποδιώχνει. Απλώς δεν την πείθει ότι έχει αξία λόγου διάρκεια για να την συμπεριλάβει στις εμπνεύσεις της.

Η ποίηση λέει καμιά φορά ψέματα;
Δεν είναι ακριβώς ψέματα. Είναι μια ευγενής συγκάλυψη της ανυπόφορα αγενούς αλήθειας.

Πότε πεθαίνει ο έρωτας;
Αυτό είναι πολύ απλό. Δεν είναι καθόλου αίνιγμα. Ο έρωτας πεθαίνει όταν πεθαίνει. Αμέσως το καταλαβαίνουμε. Αμέσως! Από μία βαθύτατη θλίψη που αναπληρώνει αυτό το τρωτό αίσθημα που είναι ο έρωτας.

Ο έρωτας έχει λογική;
Ο έρωτας είναι κάτι εντελώς παράλογο.

Είναι και πλάνη;
Είναι πλάνη. Επίσης είναι κάτι πλαστό πολλές φορές. Μπορεί να μην υπάρχει ο έρωτας, αλλά να νομίζουμε ότι είμαστε ερωτευμένοι διότι αυτό δίνει μία εξύψωση σε όλα τα πράγματα –όλα πετάνε όταν συμβαίνει αυτό, δεν είσαι επίγειος, είσαι ουράνιος.

Δεν υπάρχει ευτυχία στον έρωτα;
Ασφαλώς υπάρχει.

Πότε;
Όταν είσαι ερωτευμένος εσύ και όχι η ανταπόκριση, νομίζω ότι είναι κατάσταση ευτυχίας. Γιατί η ευτυχία του έρωτα είναι αυτό που νιώθεις εσύ, όχι αυτό που νιώθει ο άλλος. Μας έχει κάνει ποτέ ευτυχισμένους το αν κάποιος είναι ερωτευμένος μαζί μας που μας είναι τελείως αδιάφορος; Τα πράγματα, ξέρετε, είναι πολύ ζυγισμένα, με μία σοφία, ώστε να μπορεί ο άνθρωπος να αντεπεξέρχεται στις συγκρούσεις και στις διαψεύσεις.

Με τι κλαίτε, κυρία Δημουλά;
Αν εννοείτε με ποια αφορμή κλαίω, δεν απαντώ γιατί τα δάκρυα είναι σιωπηλά και εσωστρεφής η αιτία τους.

 

Τότε την ευαισθησία σας πώς την ορίζετε; Πού την εντοπίζετε;
Την εντοπίζω εκεί όπου καλείται να πονέσει.

 

Αν σας ρωτούσε κάποιος «τι ζωή ζήσατε, κυρία Δημουλά;», τι θα απαντούσατε;
Τι ζωή έζησα; Μα εκείνην που πέρασε. Αυτό είναι το πιο γοερό γνώρισμά της.

Ήταν «μακρύ, κουραστικό ταξίδι αυτό το πεπρωμένο της ζωής» που βιώσατε ως τώρα;
Θα απαντήσω σ’ αυτή την ερώτησή σας, όταν ανακαλύψω αν πάω ή έρχομαι…
 

Έχετε ακόμη αναπάντητα «γιατί;»;
… Πολλά. Στα οποία αρμόδια είναι ν’ απαντήσει μόνον η μοίρα. Η οποία ή κωφεύει ή κι αυτή αναρωτιέται ποιος την έχρισε αναπόφευκτη."

Αποσπάσματα από τη συνέντευξη της, με αφορμή την τότε έκδοση της ποιητικής της συλλογής Άνω τελεία, που είχε δώσει πάλι στον δημοσιογράφο Γιάννη Χατζηγεωργίου στο περιοδικό Φιλgood της εφημερίδας Φιλελεύθερος στην Κύπρο στις 11/12/2016.

If the feeling flows both ways...

Στίχος από το τραγούδι των Arctic Monkeys "Do I wanna know?"

Και επειδή όπως έλεγε και ο Oliver Sacks, Bρετανός νευρολόγος : "Η μουσική προκαλεί συναισθήματα και τα συναισθήματα κουβαλούν την ανάμνησή τους", έρχεται σα θύμιση η πρόσφατη συζήτηση-αναζήτηση για την ακατάπαυστη διάθεση που έχω, εδώ και 18 περίπου έτη να φέρνω ανθρώπους κοντά. Πιστεύοντας ότι όλοι κυνηγούν ένα άπιαστο όνειρο, μία γνωριμία φιλική ή ερωτική που θα ωφελήσει τη ψυχική αναγκαιότητα που όλοι θαρρώ έχουμε, για συνεχή ανατροφοδότηση συναισθημάτων τα οποία να μας προκαλούν έντονη συγκίνηση, χαρά και ευδαιμονία, όπως ο έρωτας. 

Και τις περισσότερες φορές λοιπόν επιθυμείς κάποιον ιδανικό/ή να βρεις στον διάβα σου, και αν, (που το Αν... είναι μεγάλη ιστορία), αν τύχει λες θα πετύχει?Και όπως έγραψε και ο Jean-Baptiste Henri Lacordaire, "Η αμοιβαιότητα είναι ο νόμος της αγάπης", οπότε θα ήταν επιθυμητό να γνωρίζεις και τα συναισθήματα του άλλου/ης και αν είναι αυτά αμοιβαία. Συνήθως, μιας και δεν έχει βρεθεί τρόπος μέτρησης των συναισθημάτων, όπως μας πληροφορεί και ο Sebastien-Roch Nicolas Chamfort, "Όσον αφορά τα αισθήματα, οτιδήποτε μπορεί να μετρηθεί, δεν έχει καμιά απολύτως αξία", άρα και στατιστικό ποσοστό επιτυχίας των γνωριμιών που έγιναν δεν μπορεί να υπάρξει. Κάπως μετριέται όμως η επιτυχία, ίσως σε ευτυχία, σε HAPPY END που λένε στις ταινίες? Αλλά το τέλος είναι σκοπός…

 Στην ευτυχή δε περίπτωση, που ο απέναντι σου ψάχνει ακριβώς το ίδιο, δηλαδή τον/την ιδανική έχουμε ελπίδες που όμως μπορούν να ανατραπούν εάν το αναζητεί στο πρόσωπο ενός/μίας άλλης, αφού λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν τι ακριβώς θέλουν από τον άλλον. Είναι τόσο δύσκολο να γνωρίζεις καλά το εαυτό σου, για να γνωρίζεις και τι σε έλκει στον άλλον αλλά σε όλα αυτά τα κατεξοχήν φιλοσοφικά ερωτήματα περί έρωτος έχουν γραφτεί υπέρογκα  (και υπέροχα) γνωμικά τα οποία εν καιρώ σας παραθέτω. Αλλά ας περιοριστώ στα της λογικής, η οποία κανονικότατα δε χωρεί στη συζήτηση περί συναισθημάτων αλλά πάντα καραδοκεί και νικά όταν τα αλώνια είναι τσιμεντένια. Όταν όμως είναι χωμάτινα, ανθισμένα και μυρωδάτα νικά το συναίσθημα…Τα σχετικά γνωμικά αφορούν την αντίθεση σε αυτά που φανταζόμαστε και επιθυμούμε σε σχέση με τη λογική σκέψη και για τα οποία νομίζω δεν θα υπήρχε καν η ανάγκη να τα εκθειάζουμε ως ιδεατά εάν συνειδητά τα βιώναμε.

"Η λογική είναι το πρώτο θύμα των δυνατών συγκινήσεων."Frank Herbert

"Η λογική καθοδηγεί μόνο ένα μικρό κομμάτι του ανθρώπου και τα υπόλοιπα υπακούν στα αισθήματα —αληθινά ή ψεύτικα— και σε πάθη —καλά ή κακά." Joseph Roux

"Έρχονται στιγμές που αυτό που αισθάνεσαι πρέπει να το κρατάς μέσα σου." John Ernst Steinbeck

"Δεν μπορείς να αναγκάσεις τον εαυτό σου να αισθανθεί κάτι που δεν αισθάνεσαι, αλλά μπορείς να τον αναγκάσεις να κάνει το σωστό παρά τα αισθήματά σου." Pearl Sydenstricker Buck

"Είναι προτιμότερο να γράφεις για πράγματα που αισθάνεσαι παρά για πράγματα που ξέρεις." L.P. Hartley

"Οι άνθρωποι μπορεί να μη θυμούνται τι έκανες ή τι τους είπες, αλλά πάντα θα θυμούνται πώς τους έκανες να αισθανθούν." Maya Angelou

"Όταν σκέφτεσαι ή πιστεύεις ή γνωρίζεις, είσαι πολλοί άλλοι άνθρωποι. Όμως τη στιγμή που αισθάνεσαι, δεν είσαι κανένας άλλος παρά ο εαυτός σου." E.E. Cummings 

Θα χαρακτηρίσω το παρακάτω χειροποίημα μου σαν ΘΕΤΙΚΗΣ ΣΥΝαισθηματικης,
ψυχ(ρ)οΛΟΓΙΚΗΣ ΝΟΟτροπίας:
Κανονικότατα "Αγάπη μόνο..." θέλει,

αλλά η Ζωή δεν την αντέχει,

όλο πρέπει και δεν πρέπει,

κουράστηκε, απηύδησε, δεν πάει να ψαρέψει,

έτσι απέμεινε μονάχη και έρμη,

το ηλιοβασίλεμα να αγναντεύει,

ξάφνου όμως κάτι ζωντανεύει...και λέει:

Τι ωραία εποχή, που είναι η άνοιξη αυτή,

Θα ήθελα να ξεκινήσω μια εκδρομή,

Μακρυά από την πόλη τη μουντή,

Χαρά να είναι το εφόδιο σε βαλίτσα μαγική,

να γνωρίσω άγνωστα νερά και τοπία μαζί,

να μιλησω με μια πεταλούδα ζωηρή,

για τη φύση την ήρεμη αλλά και την τόσο δυνατή,

μια γαλάζια νεράιδα το δρόμο μου να οδηγεί,

να μη μ'αφησει να πατήσω λάσπη πονηρή,

σα μία φίλη ειλικρινή, και συνετή,

να με βοηθήσει σε απόφαση που μοιάζει τελική,

η Συνείδηση η καθαρή στο πλευρό μου εάν ευκαιρεί,

να δώσει συμβουλή κάθε φορά αντικειμενική,

φαντασία και όνειρο επίσης σε βάση σταθερή,

καθοδηγούν τα βήματα μου, να βγάλουν πιθανή,

νικήτρια, την Αγάπη ως μια και μοναδική!

Κάθε φορά όμως χαλάει της παρτίδας το καλό χαρτί,

αυτά τα όχι, τα μη και τα γιατί...

Κοινώς αν το ψάχνεις και πολύ,

Άστο καλύτερα να φύγει, μια και καλή,

θα κόψει το αυγό, η σαντυγί, ή/και το μπενμαρί.

Ή το νιώθεις εξ αρχής ή πας με τη ψυχρή τη Λογική!!!
Σκοπός=Τέλος η Ζωή να μην είναι κενή!!!